Little Black Spiders

Met haar derde film lijkt Patrice Toye het compromis op te zoeken dat ze met haar vorige film, (N)iemand, dapper leek te willen ontwijken: opnieuw een soort rauw-poëtische sfeer nastreven en toch een groot publiek tevreden stellen. In de poging deze keer meer dan een handvol cinefielen te bekoren, lijkt de cineaste echter ook bezieling en diepgang te hebben opgeofferd. Little Black Spiders wil teleurstellend graag de brave nietszeggendheid nastreven die ook films als Adem, Groenten uit Balen, Tot Altijd en Hasta la Vista! kenmerkt.

Die terughoudendheid om een publiek echt wakker te schudden is eigenlijk niets voor Toye. Zowel Rosie als (N)iemand getuigden van een eigen stem, die de kijker opriep een kijkje te nemen in de ziel van de beschadigde protagonist. Met Little Black Spiders doet ze duidelijk een stap terug, zowel narratief als visueel.

Het verhaal, dat draait om de belevenissen van een groep zwangere tienermeisjes die, afgeschermd van het dagelijks leven, de bevalling afwachten, blijkt al snel bedroevend weinig om het lijf te hebben. Het potentieel aan tragiek wordt botweg ingeruild voor wat oppervlakkige alledaagsheid, waarbij de hoofdpersonages nooit echt tot leven komen. Hun onderlinge relaties blijven in het stereotiepe steken, zodat de weliswaar veelbelovende actrices weinig kunnen aanvangen met hun wat onuitgewerkte personages.

Heel wat scènes komen ook onaf over en de onwaarschijnlijkheid van een aantal gebeurtenissen is soms storend. Wat zich precies tussen begeleidsters Simonne en Cecilia afspeelt, blijft bv. in een waas van mysterie gehuld. Het Griekse drama dat de meisjes op een bepaald moment uitbeelden, zorgt voor een hoogtepunt omdat het verhaal daar even zichzelf durft loslaten.

Toye wist zich met (N)iemand een Scandinavische allure aan te meten. De braafheid waarmee ze Little Black Spiders inblikt, doet echter denken aan de risicoloze, schoolse stijl van een debutant. De jaren '70 worden daarbij weliswaar ongedwongen geëvoceerd.

We zijn misschien hard voor wat al bij al een sympathieke film is. Maar we hebben er ook het raden naar wat de makers van deze prent eigenlijk kwijt willen. Iedere kijker zal betrokken raken bij de dramatiek van het gegeven, maar dat schud je bij het verlaten van de bioscoop zo van je af. Het valt te betwijfelen of enkel wat verstrooiing bieden, de opzet was van deze productie.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de