Groenten uit Balen

Van alle Vlaamse filmmakers staat de bekendheid van Frank van Mechelen wellicht het meest in contrast met zijn succes: terwijl zijn naam zelden een belletje doet rinkelen, wist de man met De Indringer en De Hel van Tanger twee behoorlijke solide en redelijk succesvolle producties te maken. Met Groenten uit Balen zet hij de trend verder: ook deze film blijkt in Vlaanderen een zeker publiek te vinden. Het kenmerkend gebrek aan persoonlijke stijl van de cineast zal de film echter snel geruisloos laten opgaan in de matte grijsheid van de Vlaamse filmwereld.

Groenten uit Balen is de verfilming van het bekende toneelstuk uit de jaren '70, geschreven door Walter van den Broeck, dat draait om de lotgevallen van een arbeidersgezin waarvan de vader in een wilde staking belandt en de 18-jarige dochter ongepland zwanger raakt. Daarnaast duiken tal van nevenpersonages op die het verhaal mee inkleuren, maar nergens het realiteitsgehalte ondermijnen. Noem het een sociaal drama dat nergens zwaar op de hand wil zijn.

Voor de film werd het tijdskader bewaard, wat de productie naar authentiek aandoende locaties bracht. Op heel wat momenten weet Groenten uit Balen bewondering te wekken met goed geënsceneerde situaties, steevast in passende decors en bijhorende rekwisieten - al had enige subtiliteit onze aandacht wel meer bij het verhaal weten te houden. Qua geloofwaardigheid zit het dus wel snor. Alleen vangt van Mechelen daar visueel zo weinig mee aan. Een Frank van Passel of zelfs Stijn Coninx hadden daar meer mee gedaan.

Evelien Bosmans is als dochter Germaine de sprankelende kern van het ensemble, perfect de balans vindend tussen spot en ernst. En dat in heerlijk Kempens dialect.

In de cast zien we de ene grote naam naast de andere opduiken. De verwachte degelijkheid van de vertolkingen, wordt dan ook waargemaakt - al lijken Koen De Bouw en Veerle Dobbelaere toch eerder de parodie op te zoeken. Het zijn echter de twee minst bekende namen op de lijst die het meest indruk maken. Tiny Bertels maakt haar filmdebuut als moeder Debruyker en doet dat met verve. Evelien Bosmans is als dochter Germaine de sprankelende kern van het ensemble, perfect de balans vindend tussen spot en ernst. En dat in heerlijk Kempens dialect.

Waar Groenten uit Balen uiteindelijk fundamenteel te kort schiet, is in diepgang en gravitas. Ondanks de ernst van de thematiek en de doorleefd gebrachte dramatiek, slaagt de film er niet in bij de kijker iets los te maken. Het verlangen van Germaine om een ander levenspad te nemen dan wat misschien voor haar uitgestippeld is, en de bijhorende veranderingen binnen de gezinsmechaniek, zijn elementen met potentieel, maar van krasjes in onze ziel was lang geen sprake. Van co-scenarist Guido Van Meir - wiens Terug naar Oosterdonk haast unieke televisie opleverde - hadden we net dat tikkeltje meer mogen verwachten. Als de film volle zalen lokt, is dat de makers ten zeerste gegund, maar memorabele cinema heeft het wat ons betreft niet opgeleverd.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de