BXL

Schrijver en choreograaf Ish Ait Hamou heeft zich doorheen zijn carrière laten opmerken als een welbespraakte, maatschappelijk geëngageerde creatieveling die met zijn werk voor verbinding wil zorgen. Als zo iemand als regisseur debuteert - samen met zijn broer Mounir - dan staat er zekere verwachting tegenover. BXL is ontegensprekelijk een stevig drama dat met twee voeten in de realiteit staat maar nergens echt uit de band springt.

In dit meeslepende grootstadverhaal wordt ingezoomd op de broers Tarek en Fouad. De oudste lijkt zijn droom te gaan waarmaken om professioneel vechtsport te gaan beoefenen, terwijl de jongste op school de aandacht van een meisje hoopt te krijgen. BXL plaatst die dromen en verwachtingen tegenover een betreurenswaardig systeem waarin culturele verschillen, vooroordelen, discriminatie en racisme de protagonisten voortdurend parten spelen en de stedelijke spanningen oplopen.

Dat zorgt enerzijds voor geloofwaardige, geaarde cinema vol innemende vertolkingen. Het is verfrissend dat we dit Belgische cinema kunnen noemen zonder nog te moeten spreken over 'een andere invalshoek', ook al zal de doorsnee Vlaamse filmkijker nooit eerder een zo intieme kijk op Brussels straat- en familieleven te zien gekregen hebben.

Toch blijkt na de intro die ons enkele neerbuigende quotes van politici over Brussel voorschotelt, BXL al snel minder gedurfd. De scenariowetten worden braaf gevolgd en de vertelling mist spontaniteit en verrassing. Het dramatisch narratief is al bij al weinig gelaagd en niet erg complex. De evolutie van de personages is misschien iets te voor de hand liggend. Minstens in de scènes die zich op school afspelen hebben de makers het zich gemakkelijk gemaakt: zo'n weinig betrokken leerkracht is absoluut niet kenmerkend voor het Brusselse onderwijs en de nadrukkelijk aanwezige psychologe staat al helemaal haaks op de werkelijkheid. De filmmakers bedankten onder meer Adil El Arbi - iemand die nu niet bepaald subtiele cinema maakt. Heeft hij hen een te geconstrueerd narratief kader aangepraat dat vooral de man in de Brusselse straat moet aanspreken?

Dit stevige Brusselse relaas mist wel wat spontaniteit en verrassing

Ook qua beeldvoering had de film meer mogen bruisen. Een scheut visuele poëzie à la Bas Devos was welkom geweest om dit drama vol emotie vorm te geven. Nu rest een zeer bekijkbaar relaas dat niet zo urgent of relevant is als misschien gehoopt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de