Hasta la Vista!

De Vlaamse filmmaker Geoffrey Enthoven mag zich dan al een gedreven en actief regisseur tonen, na zijn behoorlijke debuut Les Enfant's de l'Amour heeft hij eigenlijk weinig indruk gemaakt met ietwat makke films als Vidange Perdue, Happy Together en Meisjes. Hasta la Vista! is nog zo'n amusant en degelijk gemaakt filmpje dat echter ook alweer een gebrek aan visie en durf blootlegt.

Het verhaal van drie mindervalide jongens die naar Spanje trekken om daar in een gespecialiseerd bordeel van de vleselijke geneugten te proeven, bevat alle elementen om een groot publiek te boeien. Die troef is tegelijk de zwakte van de prent: je voelt de toegevingen aan de smaak van de massa, waardoor de film nergens de tragiek van zijn onderwerp opzoekt. Niet dat we graag gedeprimeerd de bioscoop verlaten, maar door de ernst van de thematiek voortdurend te ondergraven met humor - op bepaalde momenten zelfs kolder - , krijg je een film die op zijn best leuk te noemen valt. Een dodelijk banaal soort leuk, zoals reeds -tig andere Vlaamse films. Niets opmerkelijks dus.

Hasta la Vista! waagt zich dus niet aan al te zware bespiegelingen over bv. fysieke frustraties, maar houdt het bescheiden bij een amusante roadmovie met minder voor de hand liggende protagonisten. Op die manier zoeken de makers ietwat gemakkelijk het succes op. De lach en de traan worden al te berekend afgewisseld en de personages ontwikkelen zich volledig volgens het boekje. Ook visueel vangt Enthoven echt te weing aan met zijn verhaal. De close-ups van de blinde Jozef getuigen van een zekere wil om de inborst van de personages te vatten, maar het blijft bij een halfslachtig initiatief. We zien ook de ten dode opgeschreven Lars zijn vader troostend bij de hand nemen, maar deze gevoelige scène komt net niet waarachtig genoeg over. Een meer doordachte beeldtaal had de film beslist naar een hoger niveau weten te tillen.

Het is uiteindelijk het dynamische samenspel van de acteurs die het hem doet. De drie mannelijke hoofdrolspelers overtuigen stuk voor stuk. Robrecht Vanden Toren (De Laatste Zomer) is sterk als de humeurige, volledig verlamde Philip. Gilles De Schryver (Code 37) doet het niet slecht in de rol van Lars. Maar is het omdat beide heren hun Gentse accent niet kunnen verstoppen dat het verhaal zich in Gent en omstreken moest afspelen? De onbekende Tom Audenaert is als blinde Jozef dan weer een kleine revelatie. Niet alleen vanwege de grote naturel (en droge humor) waarmee hij zijn personage neerzet, ook omdat hij Jozef naarmate de film vordert, steeds meer dimensie weet te geven. De Franstalige Isabelle de Hertogh verdient een speciale vermelding. Als begeleidster van het drietal moet ze aanvankelijk vooral de conflicten in het scenario voeden, haar vertolking blijkt uiteindelijk het meest menselijk.

Een feelgoodfilm zonder scherpe kantjes.

Met Hasta la Vista! kom je niet bedrogen uit. Het is alleen jammer dat de kijker vooral comfortabel mag achteruit leunen om te genieten van wat uiteindelijk toch een feelgoodfilm is, als dit op feiten gebaseerde verhaal ook alles bevat om er een treffend en confronterend drama van te maken. Zolang Vlaamse films die rustige waters blijven opzoeken, zal het lang wachten zijn op een tweede Rundskop.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de