The Room Next Door

Waarom precies de 75-jarige Pedro Almodóvar zo lang gewacht heeft om een Engelstalige langspeler te maken, is minder duidelijk dan het feit dat hij daarvoor wellicht precies de cast kon te pakken krijgen die hij wil. Tilda Swinton en Julianne Moore zijn absoluut geen verrassende hoofdrolspelers voor een drama van de gelauwerde Spanjaard, maar blijken wel perfect in hun rollen te passen.

Moore speelt Ingrid, een succesvolle schrijfster die haar beste vriendin Martha bijstaat op het einde van haar leven. Dat gegeven vormt een kader voor interessante onderkoelde beschouwingen over levenseindes. Martha kijkt ook terug op haar leven en relatie met haar dochter.

Hoewel de dialogen bij momenten waarachtig klinken, lijken ze nu en dan nog te 'vertaald' en wie weet hadden ze in het Spaans toch natuurlijker geklonken. Maar ook de gebeurtenissen zelf zijn bij momenten erg letterlijk. Hoewel The Room Next Door globaal genomen als een krachtig treurdicht mag gelden, valt de film nu en dan stil op al te prozaïsche momenten die een plot moeten sturen. Zo voelt een scène met de fitnesscoach van Ingrid echt niet spontaan aan en gaat de film in de afloop bizar genoeg de heel feitelijke kant op door een politieagent te laten opdraven. Zo'n zaken vormen een lichte ruis op wat een nog veel puurder en krachtiger drama had kunnen zijn.

Als gewoonlijk zorgt Almodóvar voor beelden om van te snoepen. De felle kleuren zijn een handelskenmerk, de indrukwekkend mooie villa én het uitzicht op de bossen rondom vormt een decor vol schoonheid en elegantie. De beeldcomposities vol kleurrijke details zijn oogstrelend. Meer dan één shot spat van het cinemadoek als stilleven waarbinnen je de protagonisten ziet poseren.

Elegant vormgegeven en krachtig vertolkt drama

The Room Next Door stelt nergens teleur maar zal ook niet de meest opmerkelijke Almodóvar kunnen genoemd worden. De jury in Venetië speelde misschien wel erg op veilig door er de Gouden Leeuw aan te schenken.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de