Milano

De treffende wijze waarop Christina Vandekerckhove in de geprezen docu Rabot menselijke puinhopen in beeld bracht, deed vermoeden dat ze ook op fictiegebied de juiste toon zou weten te treffen. Milano is een nog onvolkomen maar gebalanceerd portret van een vader en een zoon aan de rand van de samenleving.

Alain is de alleenstaande vader van een dove zoon. Communicatie tussen hen is dus om meer dan één reden niet evident. Milano ziet zijn vader bedenkelijke keuzes maken.

In de zeer aarzelende eerste helft gaat er iets te veel tijd naar het neerzetten van de personages en aanvankelijk lijkt deze film zichzelf meteen weer te willen uitwissen. Het uitgebeelde is zo vaag, sober en traag dat je als kijker naar essentie begint te zoeken. De makers weigeren voor te kauwen of te expliciteren maar we misten toch een gids. De symboliek rond wind en regen valt ook niet helemaal te rijmen met sociaal realisme terwijl de visuele poëzie die Rabot kenmerkte, slechts beperkt sluimert.

De twee sterke hoofdacteurs krijgen zo echter wel de tijd om een personage te creëren. Deze vader die het zelfs op zijn dieptepunt toch ergens goed blijft menen en de zoon die zo naar familiewarmte snakt, weten het publiek voor zich te winnen. Al voelt de casting van Simoni aan als een commerciële keuze, tegen deze aangrijpende vertolking valt niets in te brengen. De jonge (en dove) acteur Basil Wheatley overtuigt elk moment in deze absoluut niet evidente rol.

Een waarachtig maar soms al te subtiel verteld drama

Geleidelijk aan wint de film dan toch aan vertelkracht en moeten we niet meer elke emotie zelf gaan opgraven. De vertelling blijft voor subtiliteit, authenticiteit en waarachtigheid gaan en weigert daarbij publieksvriendelijke bochten te maken zoals dat recent bij bv. Holy Rosita, J'aime la vie en Het Smelt het geval was. Het thema rond zwijgen - opkroppen, niet kwijt kunnen, de woorden niet vinden - wordt ook een stuk voelbaarder dan bij het al te steriele Julie Zwijgt. Milano streeft er daarbij ook geenszins naar 'die film over doofheid' te zijn door dit aspect als een doorsnee verhaalelement te beschouwen.

In de finale zit er toch opnieuw een barst waardoor de kijker eerst en vooral feitelijk naar houvast zoekt - wie weet wat en wanneer gebeurt dit? - en tonaal wordt afgeleid door de banale zin die de eindgeneriek voorafgaat. We hadden die afloop graag nog net iets gestroomlijnder gezien. De tragiek blijft echter bij, samen met bewondering voor een zekere eigenzinnigheid van de filmmaker.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de