Edge of Tomorrow

Edge of Tomorrow is enerzijds, irritant genoeg, de zoveelste overgeproduceerde, met special effects overladen blockbuster waarmee Tom Cruise voor de -tigste keer wil bewijzen dat de jaren geen vat op hem hebben en zijn carrière onverwoestbaar is. Anderzijds... als het Cruise meezit, zit het meestal ook écht mee. Deze science-fictionprent behoort tot het soort topentertainment dat alleen Hollywood aankan.

Cruise laat zich aanvankelijk ook een keer van een andere kant zien. Als majoor William Cage mag hij vooral een praatjesmaker wezen, die het zweet uitbreekt wanneer hij onverwachts naar het slagveld wordt gestuurd. Niet voor zomaar een oorlogje, maar in een strijd voor de mensheid tegen een kwaadaardig ras van aliens de onze planeet bezettten. Geheel niet vertrouwd met de modernste wapens en gevechtstechnieken, lijkt Cage een vogel voor de kat - heerlijk om Cruise in een overmaatse gevechtsuitrusting te zien strompelen tussen al die stoere jongens ('hoe zet ik de beveiliging af?) - en dat uitzichtloze manifesteert zich dan ook: Cage sneuvelt vrij snel op het strand van Verdun. Tot hij zijn ogen openslaat en zijn helse dag warempel gewoon opnieuw lijkt te beginnen.

Deze gimmick - reeds groots uitgewerkt in de komedieklassieker Groundhog Day en recent nog effectief toegepast in Source Code - wordt in Edge of Tomorrow met brio verwerkt. Het snedig gemonteerde, met deugddoende vaart vertelde avontuur van onze held tegen wil en dank, levert een bijzonder opwindende kijkervaring op. De inventiviteit waarmee van herhalingen wordt gebruik gemaakt, waardoor de kijker telkens een stapje verder belandt in de actie, doet je tenen krullen van cinefiel plezier. De perfect gedoseerde toevoeging van humor bevestigt het vakmanschap van de scenaristen: weliswaar is dit oppervlakkige spektakelcinema die de analyse van al te kritische kijkers niet overleeft, maar je kan niet ontkennen dat het op een primair niveau verduiveld goed in elkaar zit en de boel wel erg lekker draait.

Oppervlakkige spektakelcinema die echter verdomd vernuftig in elkaar zit

De hemelse Emily Blunt overtreft als Rita Vrataski de meeste van Cruise's eerdere tegenspeelsters. Gewoonlijk zijn het minder bekende namen die aan zijn zijde mogen verschijnen (Olga Kurylenko in Oblivion, Rosamund Pike in Jack Reacher, Paula Patton in Mission Impossible-Ghost Protocol), ofwel minder goeie actrices (Cameron Diaz in Knight and Day), maar Blunt krijgt een verrassend stevig personage dat zelfs de stereotiepe vrouwenrol ietwat overtreft. De obligate romantische spanning had niet gehoeven en is zelfs weinig waarschijnlijk gezien Rita Cage nooit langer dan één dag kent.

Ondanks de climax eerder routineus verloopt en zekere filmliefhebbers het genre liever links laten liggen, biedt Edge of Tomorrow twee uur lang intens, zalig escapisme.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de