Oblivion

Oblivion was waarschijnlijk de grootste blikvanger op het BIFFF 2013, waar de film in wereldpremière ging. Regisseur Joseph Kosinski, die met Tron: Legacy zijn debuut kende, verfilmt met dit grootschalig sci-fi epos zijn eigen nog ongepubliceerde stripverhaal. Dit speelt zich af op een post-apocalytische aarde, dat na een buitenaardse invasie door een nucleaire oorlog verwoest werd. Wat rest van de mensheid, verblijft in afwachting van het vertrek naar Titan, in de Tetra, een reusachtig ruimtestation boven de aarde.

We maken kennis met Victoria en Jack Harper. Als laatste mensen op aarde is het hun taak om met behulp van drones de centrales te beschermen die het oceaanwater omzetten in brandstof. Hun leventje wordt echter grondig verstoord wanneer Jack in contact komt met de scavs en een vrouw redt uit een neergestort ruimteschip. Het mysterie wordt vanaf dan afgewisseld met enkele filosofische beslommeringen en vooral veel actie en spectaculaire achtervolgingen. Tom Cruise doet daarbij waar hij goed in is, namelijk het publiek entertainen. Morgan Freeman had als leider van de scavs, gerust gerust wat meer schermtijd mogen krijgen.

Dat Oblivion indrukwekkend is, is het minste wat je kunt zeggen. Kosinski is duidelijk een visueel stilist en de beelden die hij op het scherm tovert zijn om de vingers bij af te likken. De futuristische architectuur en voertuigen ogen prachtig en tonen aan dat de regisseur oog heeft voor detail. Het IJslandse landschap, dat ook gebruikt werd voor Prometheus vormt een bijzonder decor voor het vernietigde New York.

Kosinski is duidelijk een visueel stilist en de beelden die hij op het scherm tovert zijn om de vingers bij af te likken

Maar net als bij Tron: Legacy, doet Kosinski te hard zijn best om ons te imponeren met verbluffende beelden en muziek, dit laatste tot vervelens toe. Dit gaat ten koste van het verhaal, dat onderontwikkeld blijft en een gebrek aan originaliteit vertoont. Plotgaten stapelen zich op en enkele bizarre verhaalelementen zijn louter toegevoegd om het publiek te vermaken. De film kampt met een grote voorspelbaarheid en belangrijke twists zie je van ver aankomen. Voor elk idee dat de film aanreikt, kan namelijk een andere film als inspiratiebron genoemd worden. Uiteindelijk is Oblivion een vermakelijk samenraapsel van Wall-E, 12 Monkeys, Moon, The Matrix, enz. Je kan dit zien als een amalgaan van knipoogjes naar de groten van het genre, maar het komt erop neer dat de film buiten de artistieke kant geen eigen identiteit heeft.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de