Source Code

Twee jaar geleden wist regisseur Duncan Jones de wereld te verrassen met de sleeper hit Moon, een film die terug greep naar de intelligente science-fiction films van de jaren ’60-’70 zoals 2001: A Space Odyssey, Silent Running of Solyaris. Voor de opvolger heeft hij de kosmische ruimte ingeruild voor de innerlijke ruimte en het contemplatieve karakter achterwege gelaten voor een haast Hitchockiaanse suspense-ervaring. Het resultaat is een razend spannende thriller geworden in een science-fiction jasje, die net als Inception bewijst dat het vandaag de dag wel degelijk mogelijk is om intelligent entertainment te maken.

Qua verhaal sluit de film echter meer aan bij films als 12 Monkeys, Deja Vu of Groundhog Day dan Nolan’s droomlogische Inception. In Source Code volgen we Colter Stevens (Gyllenhaal), een militair die gestationeerd is in Afghanistan maar op een morgen wakker wordt op een trein in het lichaam van een andere man. Voor hij de kans krijgt te ontdekken wat er precies aan de hand is, ontploft de trein en bevindt hij zich plots in een vreemde capsule. Langzamerhand komen we samen met hem te weten dat hij deel uitmaakt van een geheim militair programma, genaamd Source Code, dat via een soort van tijdreizen gebruikt wordt om te achterhalen wie de dader van de aanslag is. Deze persoon heeft immers een nucleaire aanval op Chicago aangekondigd. Onder enorme tijdsdruk herbeleeft Colter de laatste 8 minuten op de trein in zijn zoektocht naar de waarheid achter de aanslag maar ook van wat er met hem zelf gebeurd is.

Waar Source Code werkelijk in uitblinkt is in dit knap uitgewerkte verhaal van debutant Ben Ripley, met zijn intrigerende plot en nodige aandacht voor de personages. Door de constante tijdsdruk ervaar je als kijker dezelfde spanning als de hoofdpersonages en komt de kracht van de film vooral uit het opgeroepen mysterie rond de aanslag en Colter zelf. Door het gebruik van de cyclische structuur van de treinsequentie krijgt de film ook een existentieel en soms humoristisch kantje. Net als bij Groundhog Day wordt Colter zich bewust van zijn vorige uitstapjes, wat zorgt voor enkele komische situaties maar ook prangende vragen. Bovendien voelen dankzij de knappe montage en de afwisseling tussen de trein en de legerbasis deze cyclische scènes ook nooit repetitief of overbodig aan. De film slaagt er zelfs in een emotioneel kantje aan te wringen, over de relatie tussen Colter en zijn vader alsook met de vrouwelijke passagier die bevriend is met man in wiens lichaam hij verblijft, dit zonder dat deze ooit melig of overbodig aanvoelt.

Als totaalpakket is Source Code dan ook een film van hoog niveau, al voelt de epiloog van de film een beetje aan als een obligatoire happy end

Dat Duncan Jones een competent regisseur is, was al duidelijk bij Moon. Maar hier bevestigt hij dat hij iemand is die we zeker in het oog moeten houden. Niet alleen heeft hij het knappe script subliem vertaald naar een sterke visuele ervaring, ook de muziek, die naadloos aansluit bij de opgeroepen emoties, en de acteursregie zijn van een hoog niveau. Vooral Jake Gyllenhaal, Michelle Monaghan en Vera Farmiga als Colters overste laten zich van hun beste kant zien. Als totaalpakket is Source Code dan ook een film van hoog niveau, al voelt de epiloog van de film een beetje aan als een obligatoire happy end. Zo’n 15 minuten voor het einde is er een prachtige freeze frame die veel effectiever zou fungeren als laatste shot. De keuze om de film hier niet te eindigen is dan ook een klein beetje betreurenswaardig.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de