Jack Reacher

Tom Cruise moet zich op zijn vijftigste geen zorgen maken. De succesfilms blijven elkaar opvolgen, hij blijft er energiek, fit en strak uitzien en ondanks het zelfs met behulp van zijn sekte niet lukt een vrouw te kopen, zal hij af en toe nog wel scoren ook zeker? Maar dat zijn recentste film als voornaamste doel lijkt te hebben ons nadrukkelijk te tonen dat de ster echt wel cool, sexy en stoer is, lijkt bij momenten toch een tikkeltje zielig.

Jack Reacher is een personage uit een reeks misdaadromans van de succesvolle Lee Child. Het betreft hier vaak goed bedachte, maar weinig memorabele thrillers met in de hoofdrollen een mysterieuze ex-militair die nergens bang voor lijkt te zijn. De plot van deze eerste Jack Reacherprent is dan ook meteen zijn zwakte. Het sleept mee, het kijkt allemaal lekker weg en het raast zo voorbij, maar in essentie gaat het nergens over en moet je vooral slikken zonder nadenken. Maar zit hem net daar niet vaak de entertainmentwaarde van de betere Hollywoodfilm?

Cruise viste voor dit project Christopher McQuarrie uit de vergeetput. De scenarist van o.a. The Usual Suspects heeft het als filmmaker nooit kunnen waarmaken. Na zijn leuke debuut The Way of the Gun liet Hollywood hem naar eigen zeggen links liggen. Met Jack Reacher toont hij zich dan ook van zijn allerbeste kant en dat blijkt vooral het meesterlijk combineren van actie en suspense te zijn. Deze film straalt daardoor een ouderwetse klasse uit. Des te spijtiger dus dat het scenario niet vernuftiger in elkaar zit.

Zoals gezegd draait alles verder vooral om Cruise, die zijn uiterste best doet om stoïcijns, ad rem en keihard over te komen, wat eerder iets voor Bruce Willis of Arnold Schwarzenegger lijkt. Klassebakken als Richard Jenkins en Robert Duvall geven enige allure aan de cast, maar cineast Werner Herzog vergroot als slechterik alleen maar het pulp-gehalte van deze verder volkomen onschadelijke, maar zeer te pruimen film.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de