Carol

Nogal onterecht wordt deze romantische tragedie van Todd Haynes vergeleken met één van zijn superieure eerdere films, Far From Heaven. Toch is Carol geenszins een melodrama of stijloefening, wel een treffende, intense en emotionele studie van onderdrukte menselijke verlangens, waarmee Haynes niet langer hommage brengt aan door hem bewonderde grootmeesters als Douglas Sirk, maar een eigen, unieke en bewonderenswaardige stem laat horen.

Met Far From Heaven heeft Carol wél gemeen dat dit opnieuw een film is om door een ringetje te halen. Haynes borstelt met de fijnste penselen bijzonder geraffineerde beelden op het scherm, die dankzij het overdachte kleurenpalet, de meticuleus samengestelde beeldcomposities en de piekfijne, oogstrelende jaren ’50-sets en kostuums voor een ten top gedreven esthetische beleving zorgen.

In contrast met de kwistig rondgestrooide weelderigheid van het New York van begin jaren ‘50 staan de ingesnoerde emoties van de personages. Het onuitgesprokene sluimert doorheen de film. In blikken en haastige aanrakingen verschuilt zich een wereld van beheerste verlangens, geremde lust en toegedekte romantiek. De rijke, naar vrijheid strevende rijkeluisvrouw Carol en de immer twijfelende winkeljuffrouw Therèse krijgen het immers flink voor elkaar te pakken, maar botsen op door mannen uitgestippelde levenslijnen, sociale conventies en tegenstrijdige emoties.

Carol is een treffende, intense en emotionele studie van onderdrukte menselijke verlangens.

Op die manier groeit Carol uit tot een psychologisch uitgediept, geloofwaardig en aangrijpend liefdesdrama waarin de protagonisten bereid zijn grote offers te maken om hun hart te kunnen volgen. Het scenario, gebaseerd op een roman van Patricia Highsmith, bouwt nauwkeurig op naar een emotionele climax en schetst daarbij de personages met opmerkelijke nuance. Voor de twee hoofdactrices moet dit een waar geschenk geweest zijn.

Cate Blanchett zet een hemelse vertolking neer als Carol, waarbij ieder gebaar en elk woord sierlijk, bedachtzaam en van gevoelens doordrongen zijn. Blue Jasmine is ver weg, maar een derde Oscar voor deze grootse actrice valt niet uit te sluiten. De bezwerende Rooney Mara – die meer dan eens aan Audrey Hepburn doet denken – toont aan dat ze geen eendagsvlieg is en vat haar personage meesterlijk.

De show-stelende actrices en hoge production value dreigen bij momenten de bovenhand te nemen, maar Carol mist zijn focus niet: een delicaat, melancholisch en intiem liefdesverhaal waarin twee verliefde mensen vechten om gelukkig te mogen zijn.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de