Film Fest Gent 2015

In tegenstelling tot al die grote filmfestivals over de hele wereld, waarvan je als cinefiel de online verslaggeving gulzig maar ook wat gefrustreerd volgt, kun je Film Fest Gent (13-24 oktober) lekker makkelijk gewoon echt beleven. En ieder jaar lijkt dat meer dan ooit de moeite. Al vind je in Gent slechts hoogst uitzonderlijk grote premières, het aanbod aan verrassende en te ontdekken films is er telkens weer imposant. Ook de 42e editie van dit filmfeest wordt er eentje om van te smullen.

Programators Patrick Duynslaegher en Wim De Witte hebben in de loop der jaren het programma beperkter gemaakt - oef! - en gooiden vooral troep overboord. Hermetische experimenten, nietszeggende humane drama's en door verdelers opgedrongen Hollywooddrab werden intussen van het menu geschrapt. Wat rest is een uitgekiende, hoogst interessante selectie die vooral films bevat waarover vooraf niet echt veel bekend is. Nergens wordt je blik op de wereld als filmkijker zo verbreed door het cinemavenster, in het bijzonder dit jaar.

In de sectie Fort Europa ligt immers de nadruk op films die nu al een historisch perspectief bieden op het Europa van deze tijd, met zijn vluchtelingenproblematiek, terreurdreiging en financiële crises. We treffen in die reeks twee Belgische producties die in première gaan: Problemski Hotel van Manu Riche, gebaseerd op de roman van Dimitri Verhulst, en Brak, een als verontrustend aangekondigd toekomstbeeld van documentairemaker Laurent Van Lancker, waarin de migratierollen omgedraaid worden.  

Onze aandacht gaat echter eerst en vooral naar de competitiefilms. Zelden een lichtvoetige selectie, maar wel één die het beste van de wereldcinema samenbrengt. Dit jaar vind je er o.a. producties uit Kosovo, Afghanistan, Guatemala, Roemenië, Hongarije en Kroatië, om maar enkele landen te noemen waarvan zelfs filmverslaafden eigenlijk weinig zien. Het Griekse The Lobster zal wellicht het meest aandacht krijgen. Niet zozeer omdat het uitkijken was naar wat de vindingrijke Yorgos Lanthimos , cineast van Dogtooth en Alps zou aanvangen met zijn Engelstalige debuut, ook niet omdat de heerlijk absurd klinkende plot doet watertanden, wel omdat hoofdacteur Colin Farrell de prent samen met de filmmaker komt voorstellen. 

Our Little Sister van Koreeda Hirokazu (Nobody Knows, I Wish, Like Father, Like Son) is daarnaast zowat de enige competitiefilm waarvan de verwachtingen gebaseerd kunnen worden op bekend eerder werk van de makers. De rest - waaronder veelbelovende films als Son of Saul, Les Cowboys, The High Sun en Sleeping Giant - komen vooral met aanprijzingen van andere festivals zonder daarom door grote namen gedragen te worden.

Wie naar sterren zoekt en toch meer zijn gading denkt te vinden bij vertrouwde  - lees: Amerikaanse - cinema, kan terecht bij Carol van Todd Haynes, zonder twijfel een fenomenaal goeie film met alweer een Cate Blanchett in optima forma. Het drama Boulevard voert Robin Williams op in één van zijn laatste vertolkingen; Alexander Skarsgard komt het veelbesproken The Diary of a Teenage Girl voorstellen en Jason Segel kruipt in de huid van succesauteur David Foster Wallace in The End of the Tour, met Jesse Eisenberg aan zijn zijde. Wat Eli Roth's gorefest The Green Inferno op dit festival komt doen, is een vraagteken en Rock the Kasbah mag dan al Bill Murray en Bruce Willis op de credits hebben staan, voor ons had dit niet gehoeven. 

De slotfilm Black Mass voert wellicht het meest grote namen op - Johnny Depp, Benedict Cumberbatch, Kevin Bacon, Joel Edgerton - terwijl het festival nu al op maandag van start gaat met pre-opener en publiekstrekker The Walk van Robert Zemeckis waarin Joseph Gordon-Levitt mag stunten. Benieuwd of deze versie van Man on Wire de meeslepende docu kan overtreffen? 

Een pak interessanter is de resem nieuwe Britse films die we - vooral dankzij festivalfocus op de Britse cinema - kunnen bekijken. 45 Years van Andrew Haigh (Weekend) zou wel eens één van de beste films van dit festival kunnen worden, maar ook The First Film, Departure, The Falling, The Emperor's New Clothes en London Road lijken ons uitstekend kijkvoer van al dan niet ervaren Britse filmmakers. De klassiekers die geprogrammeerd werden, stellen lichtjes teleur. Elke zichzelf respecterende cinefiel heeft Black Narcissus, Far from the Madding Crowd  en Kes al gezien, al maakt dat ze niet minder goed natuurlijk. Om juryvoorzitter Alan Parker te vieren werd vreemd genoeg enkel Midnight Express geprogrammeerd. 

Het festival opent met D'Ardennen, het nu al als uitmuntend bestempelde regiedebuut van Robin Pront (Injury Time), waarvoor Matthias Schoenaerts afhaakte - Kevin Janssens lijkt hem prima te vervangen. Met Black staat nog een andere nieuwe Vlaamse productie op het programma. De tweede film van Adil El Arbi en Bilall Fallah mag gezien worden. 

Er zijn daarnaast nog tal van nevensecties en parcoursmogelijkheden - om wat voor reden dan ook blijft Gent films met een holebithema apart vermelden: een waarschuwing voor argeloze hetero's of een marketingtruc? - die in totaal net iets meer dan 100 films omvatten waaruit je je eigen programma kan samenstellen. Nog enkele tips nodig? 

The Assassin van Hou Hsiao-Hsien is een poëtisch in beeld gezette martialartsfilm - maar de bondigheid van die definiëring doet de prent vast oneer aan. The Endless River is de derde film van Oliver Hermanus, wiens Skoonheid in 2011 al één van de opmerkelijkste films van Gent was. De Noor Joachim Trier (Oslo, 31 August, Reprise) recruteerde Isabelle Huppert en Jesse Eisenberg voor zijn Engelstalige debuut, het indrukwekkende familiedrama Louder than Bombs. Remember zou Atom Egoyan eindelijk weer eens in goeie doen tonen, hoofdacteur Christopher Plummer zakt naar Gent af. Na While We're Young komt Noah Baumbach alweer met een nieuwe prent af, Mistress America. The Smell of Us van Larry Clark zoekt mogelijk alweer controverse waar blote tienerlijven de filmfan eigenlijk niets meer zeggen. We zijn verder wel benieuwd naar Matteo Garrone 's fantastische Tale of Tales met Salma Hayek en John C. Reilly (die in maar liefst drie festivalfilms zit) en de docu's By Sidney Lumet, Ingrid Bergman in Her Own Words en Hitchcock/Truffaut.

En nog véél, véél meer films die mogelijk heel wat te bieden hebben. 

Film Fest Gent is als gewoonlijk meer dan film. Er zijn de concerten, kortfilmcompetities, artistieke projecten en expo's, lezingen, gesprekken met filmmakers en natuurlijk de World Soundtrack Awards, maar daarvoor wijzen we u met cinefiel genoegen door naar de website en facebookpagina van het fijnste filmfeest van Vlaanderen en daarbuiten. Kutfilm zelf tracht u dagelijks recensies te brengen, maar laat gerust ook zelf weten wat u zag of miste.