Blue Jasmine

Genre: Drama | Duur: 1u38 | 2013 | Release: 7 Augustus 2013 | Land: VS | Regie: Woody Allen | Cast: Cate Blanchett, Alec Baldwin, Sally Hawkins, Peter Sarsgaard, Bobby Cannavale, Louis C.K., Andrew Dice Clay, Alden Ehrenreich

Hoewel sterk de indruk bestaat dat Woody Allen telkens weer min of meer dezelfde film maakt, vallen er toch heel wat genres te onderscheiden in zijn indrukwekkende oeuvre. De man bewandelde immers al zowel romantische, komische, mysterieuze, dramatische als spannende paden en weet in de beste gevallen zelfs een combinatie van al die zaken te treffen. Ook Blue Jasmine valt niet meteen te definiëren, noch als het psychodrama dat het op de eerste plaats wel lijkt, noch als komedie. Wat het in ieder geval wél is, is een geweldige kans voor Cate Blanchett om ons een lesje in acteerkunst te geven.

Jasmine's levensverhaal wordt ons doorheen deze film in twee door elkaar lopende plotlijnen beschreven. Eerst is ze de in rijkdom badende echtgenote van een gladde zakenman, in New York genietend van galabals en chique etentjes. Maar de droom spat uit elkaar en het schamele appartementje van haar minder succesvolle zus in San Francisco blijkt plots de enige plaats waar Jasmine berooid, alleenstaand, werkloos en vooral ten prooi aan een zenuwinzinking, terecht kan.

Een aantal nevenpersonages vult de plot fijn op, maar de focus ligt op het titelpersonage en haar zware strijd met een bestaan dat gekenmerkt wordt door angstaanvallen en trauma's. Allen vermijdt van zijn protagoniste een typetje te maken of een variant op het neurotische alter-ego dat hij zelf wel eens neerzet - recent nog in To Rome with Love. Meer zelfs, Jasmine is een zeldzaam realistisch en uitgediept figuur in de Woodywereld, door Blanchett met een rijkdom aan nuances neergezet. 

Hoewel de film in essentie een zwaar thema aanpakt, overheerst een luchtige, anekdotische stijl, echter vrijwel zonder typische one-liners, of geslaagde humoristische situaties tout court. Enkel de fijngeschetste personages - knappe vertolkingen van voornamelijk Sally Hawkins, Bobby Cannavale en Alec Baldwin  - bezorgen je nu en dan een glimlachje. Dat maakt echter ook dat de prent op bepaalde momenten wat nietszeggend overkomt en nu en dan even lijkt stil te vallen. Het is allemaal net niet spits of sec genoeg om het niveau van pakweg Match Point of Vicky Cristina Barcelona te halen - films die strak, raak en filmisch ook wat interessanter te noemen vallen. 

De magistrale vertolking van Blanchett compenseert dat echter. Die doorlopen blikken, het prevelen in het ijle, die naar de fles tastende handen, dat hoog houden van die elegantie terwijl ze van binnen amper aan elkaar hangt: Jasmine is een wrak en Blanchett speelt dat grandioos. In haar dankwoord bij het ontvangen van de wellicht vele filmprijzen - een Oscar misschien - zal ze Allen weinig dank verschuldigd zijn. Hij verklaarde zelf haar minieme instructies gegeven te hebben en haar talent gewoon de set te laten inpalmen. Petje af.