The Midnight Sky

Het is even stil geweest rond George Clooney. die we voor het laatst in een film zagen in 2016. Na Money Monster stak hij al zijn energie in de Huluserie Catch-22, om nu eindelijk nog eens een hoofdrol te vertolken in een film, die hij ook zelf regisseerde. Misschien had Mr. Nespresso nog wat langer mogen wachten op inspiratie want dit science-fictionoverlevingsdrama staat veel te wankel op zijn benen.

We volgen de terminale wetenschapper Augustine, die op de Noordpool het einde van de wereld afwacht. Hij slijt zijn dagen in leegte en stilte, tot hij vaststelt dat er nog iemand achtergebleven is op de site. Daarnaast heeft de bemanning van een ruimteschip, terugkerend van een verkenning van ons heelal in de hoop een leefbare planeet te vinden, nog geen weet van de ramp die de Aarde heeft getroffen. Het is afwachten tot beide kampen elkaars signaal weten te vangen.

Geen van deze twee verhaallijnen weet te verrassen. De vermoeide en verwilderd kijkende Augustine is een wat passief hoofdpersonage en zijn perikelen slepen maar aan. Aan boord van het ruimteschip treffen we een kenmerkend bont groepje astronauten aan. De ontspannen sfeer waarin ze hun terugkeer aanvatten, zal geheel volgens het boekje omslaan wanneer het schip beschadigd wordt. Het valt daarbij te voorspellen dat minstens één crewlid de reis niet zal overleven. De scène waarin Sweet Caroline van Neil Diamond door het universum schalt, is illustratief voor de beperkte inventiviteit van de makers. Heeft niet elke ruimtefilm zo'n moment?

Maar Midnight Sky verliest vooral aan fut doordat elke kijker van bij de start meteen kan vermoeden wat de link is tussen de twee verhalen en welke rol een klein meisje daarin speelt. Clooney weet ons dan ook nergens te verrassen en dompelt zijn plot ook nog eens onder in sentiment, met clichématige reflecties over familiegeluk. Indien er gepoogd wordt een soort metafysische laag aan te boren, in de hoop daar poëzie uit te puren naar voorbeeld van Gravity en Interstellar, dan is dat mislukt. Is die betrachting er niet, dan rijst de vraag waarom iemand zo'n hol verhaal wil vertellen.

Weinig inventief en wat eentonig overlevings/science-fictiondrama

Op de visuele effecten valt niets aan te merken en Clooney verzamelde een mooie cast, maar The Midnight Sky is verder volkomen onopmerkelijk en laat de kijker amper iets beleven. Zijn zevende film als regisseur zorgt er ook voor dat Clooney intussen meer povere films (Suburbicon, Leatherheads, The Monuments Men) op zijn regisseursnaam staan heeft dan memorabele (Confessions of a Dangerous Mind, Good Night, and Good Luck en The Ides of March.) Dus drink misschien nog een stevig koffietje, beste George, om ons met je volgende weer voor je te winnen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de