Memoir of a Snail

Vijftien lange jaren na het o zo wonderbaarlijke Mary and Max heeft de Australische filmmaker Adam Elliot nog eens een langspeler klaar. Memoir of a Snail is een verrukkelijke en emotioneel gelaagde tragikomedie geworden.

We maken kennis met Grace Pudel, die al een leven lang verliest wat haar dierbaar is. Dit heeft zijn sporen nagelaten maar de hoop haar verloren tweelingbroer Gilbert ooit terug te zien, houdt haar overeind.

Dit personage is - hoewel geboetseerd - bijzonder levensecht in haar complexiteit. Grace is vooral menselijk in de wijze waarop ze tegenslagen met een zeker optimisme tracht tegen te gaan, maar ze trekt zich net als haar favoriete dier de slak ook vaak terug in haar huisje. Elliot neemt het ook in deze film op voor de kwetsbaren, de getroffenen, de kleine mens.

Maar Memoir of a Snail is geen flagrant drama. Niet alleen zorgt de aanstekelijke animatie voor een zekere luchtigheid, de komische ondertoon en leuke grappen maken er een meer dan verteerbaar, zelfs erg smakelijke film van die hartverwarmend afloopt.

Een verrukkelijke en emotioneel geladen tragikomedie uit klei

Met bewonderenswaardige ambachtelijkheid gemaakt, is dit ook nog eens een piekfijne, aantrekkelijke animatieprent voor volwassenen. Dat de vertelling vooral via voice-over gebeurt en met veel flashbacks - omdat bewegende mondjes meer werk zijn voor de animatoren - laat de prent soms wat te anekdotisch worden. Het vraagt dan een iets grotere inspanning om de emotionele ontwikkeling van Grace te beleven doorheen de verhaspelde narratieve structuur.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de