Life

Het is verbazingwekkend hoe veelzijdig Anton Corbijn is als kunstenaar. Naast een onwaarschijnlijk talentvol fotograaf en stage designer, blijkt de man ook een uitstekende regisseur te zijn. Dat bewees hij reeds met het fascinerende Control, het stijlvolle The American en vorig jaar bevestigde hij nog maar eens zijn kunnen met het oerdegelijke A Most Wanted Man. Met Life is hij misschien wel aan zijn meest persoonlijke film toe. Corbijn legde immers zelf jarenlang onvergetelijke momenten van iconische bands zoals Depeche Mode en U2 op foto vast. Echt veel passie en bevlogenheid weet hij uit die vergelijkbare ervaringen echter niet te putten.

Op zoek naar rijzende sterren, schuimt fotograaf Dennis Stock verschillende feestjes af. Zo leert hij James “Jimmy” Dean kennen, op dat moment nog een relatief onopvallende acteur met een futloos voorkomen. Jimmy’s ongedwongen en rebelse uitstraling valt Dennis meteen op. Door de foto’s aan het magazine Life te verkopen hoopt hij immers zijn eigen familie te kunnen onderhouden en nadien als kunstenaar door te breken. Maar zelfs de mooie beloftes over eeuwige roem kunnen Jimmy moeilijk motiveren. Hij hoopt zo vlug mogelijk een rol in Rebel Without A Cause te pakken te krijgen, al moet hij daarvoor eerst talloze saaie gala’s afschuimen.

Beide heren worstelen dus met de hoge verwachtingen die op hun schouders rusten en die een vrij bestaan in de weg lijken te staan. Bovendien trachten ze los te breken uit hun eigen beroepswereld, die hen door allerlei conventies en formaliteiten belemmert om echt iets moois en vernieuwends te verwezenlijken. Zo hoopt Jimmy de ene na de andere grote rol in zijn schoot geworpen te krijgen terwijl hij amper uit zijn bed geraakt. Dennis tracht dan weer die ene spontane foto te maken die breekt met de al te gebruikelijke glamourfoto’s van filmsterren op de rode loper, maar kan amper nuchter op een afspraakje met zijn zoon opdagen. Uiteindelijk zullen ze zich erbij moeten neerleggen dat men zich eerst moet bewijzen met maken van compromissen alvorens nieuwe paden te kunnen betreden.

Hoeveel interesse en erkenning de regisseur voor het onderwerp ook mag hebben, echt veel passie en bevlogenheid weet hij uit eigen vergelijkbare ervaringen niet te putten.

Corbijn heeft echter moeite om de belevingswereld van de personages effectief in beeld te brengen. Dat er gekozen wordt voor een trage opbouw is geenszins een slechte keuze. De vele momenten waarop Jimmy doelloos rondhangt en Dennis ongeïnspireerde kiekjes neemt, maken hun innerlijk conflict onvoldoende voelbaar en interessant. De nogal onpersoonlijke fotografie van de film is hier zeker mee voor verantwoordelijk. De belichting is mooi verzorgd en de regisseur maakt effectief gebruik van kleuren maar in tegenstelling tot zijn vorige films, blijft de kadrering hier eerder braaf. Ook de acteurs weten niet altijd te overtuigen. Zo komt Dane DeHaan’s zijn monotone imitatie van James Dean’s stem nogal geforceerd over terwijl Robert Pattinson iets te veel steunt op zijn typerende trekjes.

Pas na een uur weet de film een gevoel van melancholie op te wekken. Dennis volgt Jimmy naar zijn geboortedorp en het is daar dat de nostalgie en uitzichtloosheid van de personages de kop opsteken en zo hun ware tragiek blootgelegd wordt. Deze ommezwaai maakt Life gerust het bekijken waard, al was het maar om het historisch interessante relaas. Dat Corbijn zijn onconventionele aanpak meer en meer begint in te wisselen voor de klassieke hollywoodvertelling is echter nogal betreurenswaardig.

Bert Coppens Helemaal (niet) akkoord? Lees de