A Most Wanted Man

A Most Wanted Man is een van de laatste films waarin de geliefde Philip Seymour Hoffman te zien is en met Anton Corbijn als regisseur levert dat natuurlijk cinema op om naar uit te kijken. Ook hier zet Hoffman een onvergetelijke vertolking neer, maar inhoudelijk wordt zijn potentieel volgens ons niet ten volle benut.

De film is nochtans gebasseerd op het gelijknamige boek van John le Carré, van wie ook Tinker, Tailor, Soldier, Spy al op intelligente wijze werd verfilmd. De Duitse spion Günther Bachmann (Hoffman) is de Russisch-Tsjetsjeense gemartelde immigrant Issa op het spoor, die de haven van Hamburg heeft bereikt. Issa duikt onder in de islamitische wijk waar hij hulp krijgt van een jonge filantropische advocate. Wanneer blijkt dat Issa het fortuin van zijn overleden vader wil afhalen, bijt Günther zich vast in de zaak. Maar ook de Amerikaanse inlichtingendiensten houden Issa met argusogen in de gaten en zouden hem liever onmiddellijk arresteren en doen verdwijnen. Günther, die een eerdere zaak al in rook zag opgaan, gaat met meer precisie en geduld te werk terwijl hij de CIA op een afstand moet houden.

Wie gehoopt had op een hypnotiserende thriller zoals The American is er aan voor de moeite. Corbijn heeft de krachtige en sfeervolle stiltes ingewisseld voor een meer toegankelijke en plotgedreven aanpak. Zou hij dan toch gezwicht zijn onder de onterechte kritiek van sommigen dat zijn films te traag zijn? Het probleem is echter dat de scenarist ditmaal niet goed kon kiezen tussen een dramatische karakterstudie van een spion, die gekweld wordt door zijn verleden (à la The Conversation), of een maatschappijkritische thriller over terreurbestrijding in het Westen. Daardoor gaat er te veel aandacht naar nogal weinig uitgewerkte personages en zo glipt bij momenten de apathie binnen. Pas in het tweede deel van de film worden we meer in het verhaal betrokken. Meer focus op de door schuldgevoel getormenteerde Günther had wellicht een betere film opgeleverd, zeker met een klasbak als Hoffman aan boord.

Ook in deze film zet Hoffman een onvergetelijke vertolking neer, maar inhoudelijk wordt zijn potentieel volgens ons niet ten volle benut.

Dat hij een briljante vertolking neerzet als de alcoholieke en kettingrokende spion, draagt er toe bij dat de nevenpersonages als minderwaardige satellieten rond Günther lijken te cirkelen. De acteur absorbeert als het ware zijn personage en straalt een ongeziene somberheid uit. Naar verluidt ging het tijdens de opnames ook niet al te best met Hoffman en zocht hij, toen de film ingeblikt was, een ontwenningskliniek op. Hij wist zich alleszins met veel overtuiging een Duits dialect toe te eigenen. Bij momenten vergeet je zelfs bijna dat hij een Amerikaan is en zou een filmleek gerust kunnen aannemen dat hij een Duitse acteur is die voor zijn rol Engels spreekt, wat van de andere Amerikaanse acteurs in deze film niet kan gezegd worden. Ook Willem Dafoe, Rachel McAdams, Robin Wright en Daniel Brühl zijn aardig in hun rollen maar de kijker verrassen doen ze zeker niet.

Corbijn's beeldregie maakt eveneens veel goed. Hij laat al van in het beginbeeld zijn ervaring als fotograaf opmerken. De grauwe belichting en de doordachte beeldcomposities roepen een toepasselijke stemming op. Ook al moet A Most Wanted Man het vooral hebben van Hoffman's uitmuntende prestaties en de visuele flair van de regisseur, toch is de film een degelijke adaptatie met een actuele doch complexe plot en een sterk einde. John le Carré kan alweer op zijn beide oren slapen.

Bert Coppens Helemaal (niet) akkoord? Lees de