L'étrange couleur des larmes de ton corps

Genre: giallo hommage | Duur: 1u41 | Release: 3 December 2014 | Land: België, Frankrijk, Luxemburg | Regie: Bruno Forzani, Hélène Cattet | Cast: Klaus Tange, Ursula Bedena, Hans De Munter, Sam Louwyck

Brussel omarmt de Italiaanse giallo film al jaren. Op het BIFFF was grootmeester Dario Argento jarenlang stamgast wat leidde tot een ridderschap in de Orde van de Raaf. Bad taste broertje Offscreen (jonger, meertaliger en vooral cinefieler) groef naar goede gewoonte nog wat dieper. Van bij de tweede editie serveerde het onvolprezen festival prachtige rariteiten uit het ultragestileerde genre –we zijn Footprints on the Moon nog lang niet vergeten.

Die maan is sindsdien al zo’n zestig keren de aarde rondgegaan. In de Belgische hoofdstad zat het duo Hélène Cattet en Bruno Forzani die hele tijd niet stil. Hun Giallo hommage Amer kreeg zo mogelijk nog voor de film in de zalen kwam een cultstatus. Fervente fans, hevige haters maar niemand bleef onberoerd.

Anno 2014 werpen de dappere ketten een nieuwe controversiële prent op het scherm. Variety schreef L’étrange Couleur des Larmes de ton Corps af als “blood-spattered pseudo-Freudian nonsense, suitable only for the most avid giallo groupies”. Maar zo’n korte bocht neemt lang niet iedereen: op de Berlinale verzekerde de bijzonder experimentele thriller releases in Duitsland, Zweden, de USA en jawel, in Zuid-Korea.

Terecht. Want lang geleden dat we nog eens zo lekker visueel werden uitgedaagd. Geen wonder trouwens met Koen Mortier en Eurydice Gysel tussen de acht producers– toch de Belgen met de meest waanzinnige hoewel niet onzinnige films op het conto (Ex-Drummer, 22 Mei, Toon Aerts’ recente kortfilm Perfect Drug). Van bij de start dendert de magnifieke stilistiek over je netvlies, de bonkende soundtrack doet de rest. Een schitterend art deco appartement ondubbelt zich, zwart-witte stills van een vuist met keukenmes zijn de prelude voor harde kleurenfilters. Een bedwelmende montage vol offbeat close-ups en surrealistische splitscreens maakt je blik even troebel als die van de verwarde vent op het voorplan.

Die protagonist komt thuis maar zijn vrouw blijkt verdwenen. Hij doorzoekt het appartement, het gebouw. Wie weet meer? Achter welke deuren vindt hij een antwoord? De waanzin ligt als bij Polanski in het de muren oplopen, de geërotiseerde moorden komen zo uit de Giallo. Leuk hoor. Maar veel van hetzelfde. Eerlijk? Na een uurtje visueel vertier hadden we het zo onderhand wel gehad met de spielereien. Dit Brussels-Italiaanse recept was rijp voor een geniale kortfilm. Maar ons hoor je niet zeuren: zolang je het al te repetitieve entertainment uitzit geniet je geregeld evenveel als de orgiastisch kreunende personages.