Independence Day: Resurgence

In 1996 was Independence Day een film waar je niet om heen kon. Een monstersucces, de bevestiging van Will Smith als steracteur en actieheld en vooral een spektakel zoals je dat in die tijd niet elke week te zien kreeg.

Intussen zijn we veel gewend. De wereld is al –tig keer vergaan op het witte doek, de special effects zijn onberispelijk en vanzelfsprekend geworden, superhelden hebben onze drang naar spektakel volledig verzadigd. Roland Emmerich – regisseur van de eerste prent – blijkt in al die jaren ook niet echt een betere filmmaker geworden (zie The Day After Tomorrow, 2012, 10.000 B.C. of Stonewall). Geen reden te vinden dus om Independence Day: Resurgence te gaan bekijken.

De aliens zijn terug en zijn opnieuw van plan de Aarde te vernietigen. Daar blijken ze warempel een reden voor te hebben, waaruit we kunnen concluderen dat er toch een zekere moeite werd gedaan om dit vervolg van een plot te voorzien. Nochtans ligt de nadruk op actie en spektakel: opnieuw worden wereldsteden tot puin herleid, gaan koele gevechtspiloten ijskoud de strijd met vijandige monsters aan en moeten kinderen en honden gered worden. Deze film biedt absoluut niets nieuws.

De kijker krijgt dus precies wat verwacht wordt, maar de uitvoering is lamentabel. De dialogen zijn bespottelijk, de personages flinterdun, hun acties ridicuul. We zijn 2016, meneer Emmerich. Rampenfilms bouw je niet meer op met flauwe oneliners en stereotiepe figuren die dwaas maar doodserieus pogen de wereld te redden.

Een deel van de oorspronkelijke cast is terug. Bill Pullman is er enkel beroerder op geworden, Goldblum schat correct in dat de ontwikkeling van zijn personage van geen belang is. En wat doet Charlotte Gainsbourg in dit onding? Bij de jonge acteurs zien we verder niemand indruk maken. Karakterloze twintigers die karakterloze twintigers spelen.

Maar uiteindelijk ga je toch voor het spektakel? Actie en sensatie genoeg, maar we zagen niets dat we niet al eerder gezien hebben. Bovendien vallen de ongeloofwaardigheden en stupide ideeën zelfs binnen dit vergezochte universum niet te verteren. Zo speelt de volledige film zich op één dag af, waarbij dus een flink loopje met ons tijdsgevoel wordt genomen.

Zomerblockbusters willen we doorgaans nemen voor wat ze zijn, maar deze troep is uw aandacht niet waard.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de