10.000 B.C.

Toegegeven: wij waren vastbesloten 10.000 B.C. met de hakbijl der kritiek te verpulveren tot er geen spaander meer heel van bleef. Op zich waren alle tekenen immers onheilspellend: 10.000 B.C. betreft de nieuwste prent van Roland Emmerich oftewel Hollywood populairste huurling-filmregisseur. Draaide de uitgeweken Duitser in het verleden zijn hand niet om voor een rampenfilm meer of minder? En zoog Emmerich niet steevast stofzuigergewijs vakkundig elk pluisje ziel uit zijn dure, hersenloze blockbusters? Goed nieuws echter: 10.000 B.C. valt best wel mee, tenminste als u niet meer verwacht dan een entertainende familiefilm voor een regenachtige zondagmiddag!!

D'Leh heeft het niet onder de markt: zijn vader verdween met de Noorderzon toen hij nog een kind was, reden waarom de hele stam hem een beetje argwanend bekijkt. Zijn kansen keren echter wanneer hij erin slaagt een mammoet te doden en zodoende de trotse drager wordt van de witte speer: een symbool voor moed en zelfopoffering. Als hij dan ook nog eens toestemming krijgt de mooie Evolet, zijn jeugdliefde, te huwen, leeft hij helemaal op wolkjes. Stilte voor de storm echter: op een dag komt een onbekende, woeste stam de helft van D'Leh's stam ontvoeren, inclusief Evolet. Uiteraard kan onze held dat niet over zich heen laten gaan en zet hij een reddingsexpeditie op touw. Zullen D'Leh en de zijnen hun stamgenoten nog kunnen redden? En zal hij zijn lief uiteindelijk diep in de ogen kunnen kijken, violen op de achtergrond?

U ziet, origineel is het allemaal niet, maar dat is bloedworst met appelmoes ook niet, en toch eten we het graag. Jazeker, de film bevat sterke echo’s van Mel Gibsons onvolprezen Apocalypto – zeker in het laatste deel als D'Leh en de zijnen bij de ontvoerders van hun stamgenoten arriveren— en absoluut, de vergelijking valt uit in het nadeel van 10.000 B.C. maar ach. Nog punten van kritiek? Welja, Emmerich kent nog altijd geen fluit van acteursregie –‘bordkartonnen personages’ is hier nog een eufemisme- en de film zit tjokvol wandelende anachronismen (bijvoorbeeld hoe de personages in ronkende Engelse volzinnen tegen elkaar spreken), maar ach. Want laat ons een kat een kat noemen: de actiescènes – toch waar het om draait in een blockbuster - zijn ouderwets spannend, de uit een computer tevoorschijn getoverde mammoeten en sabeltandtijgers ogen griezelig realistisch en de kolossale decors in het laatste deel imponeren zonder meer. 10.000 B.C. biedt, anders gezegd, met de nieuwste technieken, evenveel vertier als een klassieke avonturenfilm uit de oude doos, genre Ben Hur, The Lost World of de eerste King Kong en is dé film -wij hebben hem uitgetest op onze bloedeigen vader- voor het hele gezin. En als u ons nu wil excuseren, wij tellen vol ongeduld de dagen af voor de nieuwe Batman.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de