Here

Robert Zemeckis kan niet hetzelfde indrukwekkende lijstje films voorleggen als zijn generatiegenoten. Het is weliswaar al enkele keren raak geweest, de man heeft ook best wat missers op zijn naam staan. Het feit dat hij vooral een effectenspecialist is betekent ook in Here opnieuw dat de vertelling echte bezieling mist.

Here is een Amerikaanse geschiedenis, een relaas van een plek die gedurende honderden jaren het decor was van gebeurtenissen, rituelen, kleine en grote verhalen. We krijgen dus door een bewegingloze camera een blik op één locatie die we doorheen de tijd zien veranderen.

Deze film eert zo de kleine volhardende man met zijn burgerlijkheid en behoudsgezindheid, maar ook zijn ambitie, geestdrift en creativiteit. Zemeckis toont hoe de doorsnee Amerikaan zich ontwikkelt, alsof hij een dwarsdoorsnede maakt van het land en zijn inwoners door de tijd heen.

Dat staat een echte beleving wat in de weg. De personages zijn en blijven archetypes en de afstand tot de camera die bij het concept hoort en het nergens wijzigende standpunt, maken er nu en dan een soort toneelvoorstelling van. Dat acteurs als Tom Hanks en Robin Wright - ja, dit is de Forrest Gump-reünie - opzichtig digitaal jong gemaakt worden, is naast de wel erg onechte dieren en de ongeloofwaardig glimmende natuurbeelden, exemplarisch voor de pronkzucht van Zemeckis die zijn effecten overdadig inzet.

De regisseur kiest ook voor een versnipperde vertelstijl die tal van figuren onbenut laat. Visueel gezien pakt hij dit wel bijzonder creatief aan, al snak je als kijker ook eens naar rust. De taferelen met bijhorende interieurwijzigingen wisselen elkaar in sneltempo af.

Creatief opgezette ode aan de doorsnee Amerikaan, maar de ziel ontbreekt

Finaal kun je Here als een experiment wel interessant noemen en verdienen de makers applaus om buiten de lijnen te denken. Maar de essentie van cinema - ons iets laten beleven, laten meeleven - ontbreekt toch bij dit al te steriele project.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de