Good Time

De broers Safdie en Robert Pattinson hebben elkaar een plezier gedaan. De cineasten kregen een grote naam om hun derde langspeler aan een groot publiek verkocht te krijgen, hij kreeg de overtreffende rol die hem door een cinefiel publiek als ernstig acteur laat aanvaard worden.

We geloofden natuurlijk al dat Pattinson het meende. David Cronenberg gaf hem al twee keer speelruimte (Cosmopolis, Maps to the Stars) en in Life, The Lost City of Z en The Rover wist hij te overtuigen in rollen die ver stonden van de hartenbrekende vampier uit Twilight. Laat dit dan ook de laatste keer zijn dat we er naar verwijzen. Pattinson staat er, met het ongepolijste Good Time als ultiem bewijs dat ijdelheid hem vreemd is.

Want we zien de voormalige posterboy in deze rauwe misdaadprent niet meteen op zijn bevalligst. De jonge crimineel Conny Nikas is geen gladde jongen maar een ploeterende straatboef die samen met zijn mentaal gehandicapte broer een bank overvalt. Eén en ander loopt mis en in de nachtelijke perikelen die volgen, zien we Conny op zenuwslopende wijze trachten de zaken recht te trekken, waarbij hij gewiekst kansen ziet maar in zijn paniek de boel ook weer verkloot.

In hyperrealistische ensceneringen – de nevenpersonages lijken wel willekeurige voorbijgangers, de sets zijn bestaande locaties – volgen we de gefrustreerde Conny, zweterig, buiten adem, knullig pogend zijn uiterlijk te veranderen. Zijn radeloosheid en stress slaan over op de kijker. De grofkorrelige beelden, benauwende close-ups en pompende retrofuturistische elektrobeats op de soundtrack versterken het oncomfortabele gevoel. Good Time is eigenlijk allesbehalve een good time.

Ongepolijste in-your-face cinema die de kijker zowel visueel als auditief op zijn ongemak brengt

De manier waarop de instinctieve overlevingsstrijd van de protagonist zowel visueel als auditief veruitwendigd worden, is verrassend, ongewoon en binnen het genre zelfs ineffectief. Good Time is dan ook veeleer een efficiënte karakterstudie dan een thriller, die net als Lynne Ramsay’s You Were Never Really Here de gevoelswereld van het hoofdpersonage laat primeren op actie en overzichtelijkheid.

De broers Sadfie tonen dat ze iets fris te brengen hebben. Hun stijl is rauw, hier-en-nu, street. Hun wereld is smerig en kil maar vooral geloofwaardig. Hun passie is overduidelijk. Ook Martin Scorsese looft hen en de man die amper dertig was toen hij met het onvermijdelijk vergelijkbare Mean Streets doorbrak, willen we geenszins tegenspreken.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de