The Rover

Na het succesvolle misdaaddrama Animal Kingdom blaast David Michôd het Australische post-apocalyptische westerngenre nieuw leven in met The Rover. Het moet dan ook al geleden zijn van Mad Max: The Road Warrior dat de lokale uitgestrekte vlaktes nog zo imponeerden. Toch is The Rover eerder een drama dan een actiefilm.

Het is tien jaar na “de instorting”. Wat die instorting juist inhoudt blijft een raadsel maar de gevolgen zijn duidelijk zichtbaar. De sterke aanwezigheid van Aziatische personages doet vermoeden dat de ramp zich mogelijk over heel de wereld verspreidde. Wat vaststaat is dat de anarchie en het wantrouwen heersen: mensen hangen gekruisigd aan elektriciteitspalen en pedofiele prostitutie lijkt geen exces meer te zijn.

De mysterieuze eenzaat Eric ziet zijn wagen gestolen worden door een bende overvallers. De auto lijkt van bijzondere waarde want Eric zet onmiddellijk de achtervolging in en is niet van plan te stoppen voor hij zijn bezit terug in handen heeft. Onderweg pikt hij bij toeval de voor dood achtergelaten broer van een van de overvallers op die hem helpt bij zijn missie. Tussen de twee groeit met mondjesmaat een vorm van vertrouwen en mededogen.

Wat The Rover zo sterk maakt, zijn niet enkel de desolate landschappen die gehuld zijn in een tristesse van vergane glorie, maar ook de gebrekkige personages die worstelen met hun verleden en al wat er nog van overblijft. Ze zijn doordrongen van angst, woede en berouw. Hun trauma’s hebben een groot litteken op hun ziel achter gelaten. Eric streeft naar dat ene dat hem nog hoop geeft en de mogelijkheid om te rouwen. De schaarse momenten van kwetsbaarheid worden dan ook dikwijls meteen toegedekt met soms ruw geweld. Dat de scenaristen, waaronder opkomend steracteur Joel Edgerton, deze dystopie voor een groot stuk vaag hebben gelaten, is in de eerste plaats een zegen al had iets meer onthulling zoals in The Road of Children Of Men nog sterkere beelden kunnen opleveren. Mogelijk hield het lage budget dit niet toe.

In deze zinderende trip bevestigt Guy Pearce zijn waarde als groot acteertalent.

Deze film kon wereldwijd op heel wat erkenning rekenen, waaronder een officiële selectie op het festival van Cannes. De sterke vertolkingen zitten daar zeker voor iets tussen. Guy Pearce krijgt nog eens de kans om te laten zien waar hij werkelijk tot toe in staat is en bevestigt hierbij dan ook zijn waarde als groot talent. Ook Robert Pattinson is verrassend goed en pakt de rol van sociaal beperkte Rey ingetogen aan. Na Maps to the Stars en Cosmopolis een derde geslaagd initiatief om zijn posterboy-imago achter zich te laten.

Het is vooral de doordachte visuele aanpak van regisseur Michôd die de kijker opzadelt met een gevoel van onzelfredzaamheid. Met deze eenvoudige en tegelijk zinderende trip zet hij zich dan ook definitief in de kijker als cineast om in de gaten te houden.

Bert Coppens Helemaal (niet) akkoord? Lees de