Ghostbusters

Ghostbusters krijgt onze sympathie. Omdat het zowat de meest gehate film leek te gaan worden dit jaar – de trailer brak het record voor meeste dislikes op Youtube – terwijl deze update van de klassieker uit de jaren ’80 qua kwaliteit nochtans geenszins moet onderdoen voor het merendeel van wat de afgelopen maanden voorgeschoteld kregen. Alsof Independence Day: Resurgence recht op bestaan had!

Paul Feig is natuurlijk geen voor de hand liggende cineast voor dit project. De man achter Bridesmaids, The Heat en Spy gaat voor een vrouwelijke versie van de spokenjagers en dat was onbegrijpelijk genoeg voor velen al een reden om deze prent af te schrijven – waar in de film trouwens leuk naar verwezen wordt. Feig laat de experts in het paranormale heropleven in een geinige en sympathieke ode aan het origineel maar verliest net als in de meeste van zijn films uiteindelijk een beetje de controle.

De casting is alleszins niet slecht. McCarthy en Wiig kunnen grappig uit de hoek komen, al missen ze hier toch iets fatsoenlijker materiaal dan in b.v. Bridesmaids. Kate McKinnon is een frisse aanvulling, maar Leslie Jones weet van haar personage weinig meer te maken dan een schreeuwerige reuzin. Bij de originele Ghostbusters was Winston eveneens het minst interessante personage. De originele castleden komen trouwens allemaal even piepen.

Een sympathieke en geinige reboot die eigenheid mist.

Toch lijkt Ghostbusters niets meer te willen maken van zijn concept en is dit dan gewoon de originele film, maar dan met dames in de hoofdrollen. De leuke personages en enkele grappige situaties houden amper een plot bij elkaar, de humor droogt op en in de finale nemen de effecten het over, met slaapverwekkende gevolgen. In onze herinnering was het origineel trouwens ook véél enger.

Uiteindelijk blijft een sympathieke reboot over die echter zijn idee niet overstijgt, geen eigen karakter vindt en hoogstens wat verstrooiing biedt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de