Days of Being Wild

Genre: romantisch drama | Duur: 1u34 | Release: 1 Januari 1990 | Land: Hong Kong | Regie: Wong Kar-Wai | Cast: Leslie Cheung, Maggie Cheung, Andy Lau, Carina Lau, Rebecca Pan

Voor Wong Kar Wai internationaal doorbrak met In The Mood For Love maakte hij, naast enkele andere films, in 1990 Days of Being Wild. Velen zien deze film als deel één van de zogenaamde Informal Trilogy, die eindigde met 2046. Days of Being Wild behelst alle thema’s waar Wong Kar Wai’s oeuvre bekend om staat – verlangen en liefde, omzwervingen en ontmoetingen – maar toont die op een ongezien passionele manier.

De film speelt zich af in 1960. De jonge York brengt twee vrouwen het hoofd op hol en schuift hen daarna aan de kant. Meer nog, hij laat het de verlegen Su Lizhen (een jonge Maggie Cheung) en de wilde Lulu onderling uitvechten. Ondertussen voert York zelf een onrechtvaardige strijd met de tante die hem opvoedde. De oude vrouw bindt York aan haar door zijn zoektocht naar zijn echte moeder te saboteren.

De plot van Days of Being Wild is zo vol dat het soms naar adem happen is. De verhaalstructuur is onconventioneel, de scènes onvoorspelbaar en de personages ongeregeld. Hoewel York het hoofdpersonage is, wordt ook stilgestaan – met behulp van voice overs – bij de andere personages. Een van de mooiste scènes uit de film is wanneer Tide (Andy Lau) na een wandeling door nacht en regen met Su Lizhen aan een telefooncel blijft wachten op haar telefoontje.

De bochten in het verhaal en de afwisselingen in perspectief dompelen ons gedesoriënteerd onder in een cultuur waarin gevochten wordt uit verlangen, gewacht uit liefde, gezocht uit onbehagen. De film hangt niet enkel thematisch vast met In The Mood For Love en 2046, ook enkele personages keren terug. Zo is Lulu in 2046 nog steeds op zoek naar een vervanger voor de rusteloze, gevaarlijke, passionele man die ze ooit liefhad en kwijtraakte. Ook de eindscène van Days Of Being Wild is – qua casting – een eerste zet naar In The Mood For Love. Het suggereert zoveel puzzelstukken dat we de doos amper nog durven openen.

Waar de plot ons ook heen leidde, wij werden steevast afgeleid door de bezwerende beelden. Wong Kar Wai werkte voor deze film voor het eerst samen met director of photography Christopher Doyle, met wie hij sindsdien acht films maakte. Diens travelings vliegen als een vogel die niet landen kan langs Filippijnse wouden en in een station waar een onverwachts gewelddadige scène ontstaat.

Binnen Doyles kaders brengen de acteurs de passie en de poëzie boven alsof ze in een Almodóvar-universum bewegen. Ze zijn wild en wreed, zoekend en zwervend. Ze smachten, hebben lief, zijn jaloers en gooien met spullen, saboteren en schieten. En doen dat nog lang nadat de eindgeneriek start.

I always thought one minute flies by. But sometimes it really lingers on. Once, a person pointed at his watch and said to me, that because of that minute, he'd always remember me. It was so charming listening to that. But now I look at my watch and tell myself that I have to forget this man starting this very minute.