Black

Genre: Misdaaddrama | Duur: 1u33 | 2015 | Release: 11 November 2015 | Land: België | Regie: Adil El Arbi, Bilall Fallah | Cast: Aboubakr Bensaihi, Martha Canga Antonio, Soufiane Chilah, Eric Kabongo

In het kielzog van de media viel ook het grote publiek voor Adil El Arbi en bijgevolg ook voor de knullige charme van zijn filmdebuut, Image. El Arbi en wapenbroeder Bilall Fallah hadden in tussentijd echter niet stilgezeten. Nog voor hun frisse low-budget actiefilmpje in de zalen liep, was Black al een feit, de verfilming van de gelijknamige jeugdroman van Dirk Bracke. Het ijzer was dus al flink gesmeed voor het goed en wel heet was. De heren regisseurs branden dan ook van ambitie en dat willen we vooral toejuichen. Maar het duo zal eigenlijk pas in Hollywood op zijn plaats zitten. 

Black is stilistisch immers flink op Amerikaanse leest geschoeid. El Arbi en Fallah kennen hun (post)moderne klassiekers  en hanteren voor dit drama een beeldtaal die in Hollywood de norm is, specifiek in producties die zich afspelen in het gangster- en hiphopmilieu. De camera beweegt vlotjes, de montage is al even smooth, de muziek bepaalt nadrukkelijk mee de beleving. In Vlaamse producties is dat wennen, maar tegelijk balanceert de prent daardoor ook wat op de rand van het bombastische. 

Toch komt in Black de stijl tegemoet aan de inhoud. Het verhaal rond de romance tussen twee Brusselaars, een jongeman van Marokkaanse afkomst en een meisje met Afrikaanse roots, speelt zich immers voornamelijk op straat af, in het woelige milieu van straatbendes. Wannebe-gangsters met een kort lontje en gebrainwashte bimbo's aan hun arm worden tegen elkaar uitgespeeld, met een broeierig sfeertje tot gevolg. Hoewel één en ander authentiek overkomt - o.a. dankzij de geloofwaardige cast vol onbekenden - is Brussel echter niet Chicago of de Bronx. Dat lijken naast de personages, eigenlijk ook de filmmakers niet elk moment te beseffen. Het vraagt dus een zekere bereidheid om mee te gaan in dit brute drama.

Hoewel Bracke een schrijver is die de vinger aan de pols van de samenleving houdt, en nieuwsberichten ons helpen geloven dat het er in Brusselse metro's en leegstaande panden echt zo aan toe gaat, werd nadrukkelijk gekozen voor een weinig subtiel in beeld brengen van het allesbepalende (seksueel) geweld. 

Black balanceert dus wat onstabiel tussen het explosieve en het exploitatieve. Gelukkig wordt voor een aannemelijke context gezorgd waarbinnen het gedrag van de protagonisten steek houdt, maar de psychologie is bij momenten wel erg dunnetjes. De acteurs overtuigen, de ensceneringen zijn meer dan behoorlijk en de actie meeslepend. Maar in essentie doen de twee sympathieke regisseurs eigenlijk Image nog eens over. 

Die Hollywoodcarrière valt niet uit te sluiten - het tweetal tekende intussen bij een bekend Amerikaans agentschap - maar we hebben zo het vermoeden dat de stijl van de heren daar geenszins vernieuwend zal genoemd worden en al snel enkel ten dienste zal komen te staan van een popcornvehikel - wat dan ook een verdienste zou zijn, weliswaar.  Black is finaal gezien een stuk meer solide dan wat Vlaamse filmmakers momenteel durven tonen, maar grootse cinema is het nog niet.