tick, tick... Boom!

Wij ergerden ons in Mary Poppins Returns aan zijn ergerlijke showbizzsmoel, maar de Amerikaanse entertainmentwereld heeft Lin-Manuel Miranda hoog aangeschreven staan. De toneelschrijver, componist, acteur en zanger scoorde met de Broadwaymusicals Hamilton en In the Heights - intussen allebei verfilmd - en heeft een Pulitzerprijs, een Emmy, een Grammy en een Tony Award in zijn prijzenkast staan, waardoor hij enkel nog een Oscar nodig heeft om tot het beperkte kransje EGOT-winnaars te horen. Zijn regiedebuut tick, tick... Boom! zet hem alvast op de juiste weg. Hoewel in alle opzichten een matige film, zal het deze musical geen enkele moeite kosten een groot publiek én de Oscarstemmers voor zich te winnen.

Deze amusante prent laat ons kennis maken met Jonathan Larson. Hij zal later naam maken als de bedenker van Rent, één van de meest succesvolle rockmusicals ooit, die twaalf jaar op Broadway te zien zou zijn. Maar tijdens de vele jaren voorafgaand aan die doorbraak, worstelt de begaafde theatermaker en componist met zijn streven naar succes. Met grote angst ziet hij zijn dertigste verjaardag naderen en de musical Superbia, waar hij al vele jaren aan schaaft, raakt maar niet afgewerkt, laat staan dat er interesse voor is. 'Write what you know' wordt hem aangeraden. tick, tick... Boom! is dan ook de verfilming van de autobiografische musical die hij nadien schreef.

tick, tick... Boom! doet geen moeite zichzelf anders te verkopen dan de ultieme Man Maakt Droom Waar-vertelling. Uiteraard smult Hollywood van een succesverhaal over een hardwerkende dromer die vastbesloten is door te breken in de theaterwereld, zelfs al beginnen zijn generatiegenoten hun leven stilaan op de rails te krijgen - vaak door compromissen te sluiten.

Miranda is geen filmmaker en ook geen kunstenaar. Het is een showman en zijn eerste film moet dus eerst en vooral de kijker precies bieden wat die wil: een enigszins clichématig, sentimenteel melodrama waarin geen ruimte is voor subtiele personages of ingetoomde emoties. Overgiet dat met een bijna campy jaren '90-musicalvibe en je hebt alle ingedrediënten voor een kitchfestijn. tick, tick...Boom! snoert echter binnen de kortste keren elke zuurpruim de mond door al heel snel onweerstaanbaar te zijn in zijn oprechte poging de kijker mee te slepen en te ontroeren.

De plot drijft dan ook op passie, en dat zien we toch zo graag. Elke kijker gunt Larson, met grandioze energie gespeeld door Andrew Garfield, een doorbraak en wordt de emotionele roetsjbaan ingezogen. Daarnaast blijken de songs - intussen zo'n 30 jaar oud! - zo aanstekelijk te zijn dat je de theatraliteit al snel door de vingers ziet.

Absoluut geen grote kunst, maar wel een hartverwarmende, nostalgische crowdpleaser

Met op de achtergrond de aidsepidemie, is tick, tick...Boom! echter ook een nostalgische terugblik die niet naïef wil zijn. Larson, die de vinger op de pols van zijn tijd had, schetste een wereld die de bezorgheden en dromen van zijn generatie herbergt, en vreemd genoeg blijkt dit nog steeds te werken. Of je nu 18, 28 of 58 bent, we hebben allemaal wel eens het gevoel dat we een weg aan het bewandelen zijn die nergens heen leidt. Finaal zien we in Larson een verwante ziel en zijn levensloop grijpt tegen de afloop beslist naar de keel, uiteraard met dank aan de soms zeemzoeterige songs die ons gedurende twee uur murw gemaakt hebben.

Nee, grote kunst is dit niet. Maar als Garfield in de strijd om de Oscar Benedict Cumberbatch zou weten te verslaan, zijn we daar even blij om en als deze prent de Netflix-top-tien domineert zal dat voor een uitzonderlijke keer geheel terecht zijn, want dit is een crowdpleaser van jewelste die als een prachtig eerbetoon mag gelden aan een groot talent.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de