Sorry We Missed You

Groot-Brittannië is nog niet van Ken Loach af. 83 is de cineast intussen, maar in navolging van het ijzersterke I, Daniel Blake legt hij opnieuw de vinger op de sociaal-economische wond. Sorry We Missed You is een confronterende, helaas maar al te geloofwaardige schets van moderne slavernij.

Ricky Turner kan aan de slag bij een postorderleverancier. De voorwaarden zijn niet ideaal, maar de vader van twee is vastbesloten er een succes van te maken. Zijn vrouw Abbie, die als thuisverpleegster werkt, zal wel haar auto moeten verkopen om Ricky in staat te stellen een bestelwagen te kopen. Dat is de eerste opoffering die de familie maakt in de veronderstelling dat ze wel snel de vruchten zullen plukken van de nieuwe job. Maar Ricky blijkt keihard te moeten werken en komt amper nog toe aan aandacht voor zijn kinderen. Bovendien blijkt de job zo wurgend streng en strikt dat Ricky er langzaam aan aan kapot dreigt te gaan. .

Zoals Ricky zijn er steeds meer werknemers die simpelweg uitgebuit worden door slinkse ondernemers die het freelanceconcept op de spits drijven. Ricky's stress slaat snel over naar de kijker. Zijn barmhartige echtgenote zet zich met hart en ziel in voor haar hulpbehoevende senioren, maar ook voor haar is het spartelen. De zorgsector blijkt helaas weinig te willen investeren in ... zorg. Intussen verliest tienerzoon Seb het perspectief op een fatsoenlijk bestaan en vraagt hij zich af waarom naar school gaan nog nut heeft.

De grote kracht van dit relaas schuilt in de geloofwaardigheid en de authentieke vertolkingen van de toch wel vrij onervaren cast. Er is gelukkig veel plaats voor familiale warmte en spontane humor, maar in essentie is Sorry We Missed You een triestige beschouwing van een scheefgegroeid neoliberaal systeem en een wel heel pijnlijk voorbeeld van de struggle for life waar ook de voorheen welstellende, blanke West-Europeaan in beland is. Dat een gezin met twee werkende ouders met moeite het hoofd kan boven water houden, is een helaas realistisch voorbeeld van hoe onze kapitalistische samenleving steeds minder oog heeft voor de sociaal zwakkeren.

Sorry We Missed You hamert nu en dan misschien wat nadrukkelijk op die boodschap en de personages krijgen wel erg veel miserie op hun bord, maar het valt niet te ontkennen dat dit confronterende en harde cinema is. Loach hanteert vrijwel dezelfde aanpak als het succesvolle I, Daniel Blake, maar de aanklacht voelt net iets minder vlammend aan. Je vraagt je echter af of het nog zin heeft om dit soort cinema aan beleidsmakers op te dringen: ofwel worden moderne politici gekenmerkt door opportunisme, machtswellust en zelfverrijking, ofwel zijn ze te machteloos om dit gedrocht van een 21e eeuw economisch model nog te kunnen veranderen.

Ken Loach schetst een onthutsend beeld van moderne slavernij.

Ook wij hebben boter op het hoofd, laat deze film dat hopelijk duidelijk genoeg maken. Loach koos niet toevallig voor de wereld van postorders. Amazon, Bol.com, Zalando, Coolblue en tutti quanti trachten ons uit alle macht voor zich te winnen met goedkope producten en thuisbezorgingsformules, maar de impact hiervan op onze lokale economie, de arbeidsmarkt en ons leefmilieu is niet te onderschatten. Alleen weten we niet of het oprechte Sorry We Missed You de kijker ook voldoende zal aanzetten tot het kijken in de spiegel.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de