Vox Lux

Als je als jonge acteur op de set hebt gestaan van Lars Von Trier, Michael Haneke, Olivier Assayas, Ruben Östlund, Mia Hansen-Løve, Gregg Araki en Noah Baumbach, heb je wel wat geleerd, durven we veronderstellen. Brady Corbet, u misschien bekend van bijrollen in o.a. Funny Games U.S. en While We're Young, imponeerde al met zijn debuut The Childhood of a Leader en bevestigt nu met het onbehaaglijke maar fascinerende Vox Lux.

Dit satirische drama gaat verpletterend van start. De eerste vijf minuten - die zich in een klaslokaal afspelen - garanderen je geen aangename kijkervaring maar bezield werk van een filmmaker die de conventies liever links laat liggen. In dit relaas van een jong meisje dat in razend tempo beroemd wordt, blijft Corbet dan ook afwijken van het gekende. De camera richt zich niet noodzakelijk op wat belangrijk is, de montage is grillig en bruusk, de muziek van de intussen overleden Scott Walker lichtjes ontregelend, de personages nergens theatraal. Ja, Corbet heeft dus wel degelijk opgelet op de sets van al die befaamde regisseurs.

Ook de plot weigert helder te zijn. Misschien is niet helemaal duidelijk wat Corbet eigenlijk kwijt wil - misschien iets over hoe de Amerikanen aanslagen en bloedvergieten verwerken door maniakaal te vallen voor flets en glad entertainment als de nieuwe religie - maar we bleven niettemin de visuele en atmosferische kracht van Vox Lux ondergaan. De plot blijft vertrouwd aandoen - het geaborteerde tweelingzusje van A Star is Born misschien - maar we ondervinden snel dat we niet op de eigengereide cineast mogen rekenen om ons bij de hand te nemen. Dat daar ook wel eens kijker op zal afknappen, is voor de hand liggend.

Het geaborteerde, verminkte tweelingzusje van A Star is Born

Halverwege neemt de film een sprong vooruit in de tijd en is de protagoniste volwassen. Met een shock stellen we vast dat de weliswaar al zelfbewuste 15-jarige Celeste van toen een volbloed kreng geworden is. De film schetst een verklarende context maar lijkt geen enkele verdere poging te doen om ons voor haar in te nemen. Natalie Portman wentelt zich in de narcistische labiliteit van haar popsterpersonage, maar haar fanatisme roept wel een zekere ergernis op. Vooral haar wel erg drammerige zelfbeklag in dialogen die ze volledig naar zich toe trekt, laten de snaren van Vox Lux springen. Jammer genoeg vindt de film geen tweede adem.

Wie Vox Lux na afloop even op afstand houdt, moet de gegroeide afkeer echter van zich afzetten. Goeie cinema maakt iets los, maar niet noodzakelijk iets positief. Misschien laat deze prent zijn ideeën wat te ontstuimig op ons los, je kan niet ontkennen dat dit een minstens heel interessant te noemen stukje cinema is van een veelbelovende, ambitieuze regisseur.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de