Triple 9

De Australische regisseur John Hillcoat lijkt zijn handelsmerk te maken van duistere, nihilistische en gewelddadige films. Na The Proposition, The Road en Lawless, brengt hij met Triple 9 een verhaal over corrupte politieagenten, een drugscartel dat hen het leven zuur maakt, ex-militairen die het verkeerde pad opgegaan zijn en een Russische maffiabazin die de scepter zwaait.

De film vangt aan met een bankoverval waarbij enkele gangsters samen met twee corrupte agenten een kluis leegroven in opdracht van Irina Vaslov, het hoofd van een Russisch-Israëlische maffia. Ternauwernood slagen ze in hun opdracht, maar Irina heeft nog een laatste, veel moeilijkere taak voor hen alvorens ze worden uitbetaald. Om deze laatste roof tot een goed einde te brengen, besluiten ze een 999, het code woord voor een neergeschoten agent, te gebruiken als afleidingsmanoeuvre. Het doelwit is Chris, de nieuwe partner van Marcus, een van de agenten, maar ook de neef van de detective die de bende op de hielen zit.

Scenarist Matt Cook propt het verhaal vol met personages en subplots die vooral ten dienste staan van de plot, maar verder weinig meerwaarde hebben. Het verhaal van Triple 9 lijkt wel materiaal te hebben voor een miniserie van tien uur en vaak worden bepaalde elementen onvoldoende uitgewerkt of te snel afgehandeld. Dit laat zich vooral merken op het einde van de film, dat zeer gehaast aanvoelt. Hierdoor krijg je ook weinig voeling krijgt met de personages.

Hillcoat wist zijn film nochtans te bevolken met een heuse sterrencast, waarbij Clifton Collins Jr de showsteler van dienst is. Aaron Paul en Norman Reedus lijken echter vooral getypecast als de TV-personages waarvoor ze bekend zijn en de rollen van Gal Gadot en Teresa Palmer zijn eerder beperkt tot vrouwelijk ‘aanhangsel’. Het enige volwaardige vrouwelijk personage is dat van Kate Winslet, al voelt ze wat miscast aan als de Russische maffiabazin Irina.

Duistere en groezelige thriller die helaas een strak plot en de nodige spanning mist

Uiteindelijk moet de film het voornamelijk hebben van zijn duistere en groezelige sfeer, iets waar Hillcoat duidelijk talent voor heeft. De zenuwslopende soundtrack van Atticus Ross en zijn companen, en het stijlvolle camerawerk van onze eigen Nicolas Karakatsanis ondersteunen Hillcoats visie op toepasselijke wijze. Buiten de eindscène en tijdens een inval in een drugspand, missen de actiescènes helaas wel de nodige spanning voor dit soort actiethriller. Zo kunnen de bankroof in het begin van de film en de eindroof helaas niet aan de tippen aan die van films als Heat, The Town of de verbluffende openingsscène van The Dark Night.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de