Cinderella

Sprookjesverfilmingen zijn weer volop in de mode in Hollywood, al zijn niet al pogingen even succesvol. Maleficent en Alice in Wonderland deden het b.v. een stuk beter dan Jack the Giant Slayer en Hansel & Gretel: Witch Hunters. Toch zit er amper kwaliteit in deze weinig geïnspireerde en door een overdaad aan computereffecten ontzielde producties. Cinderella blijft aardig bij zijn doel, maar vangt eigenlijk ook niets bijzonder aan met het bronmateriaal en lijkt vooral de Disneyversie te kopiëren.

Kenneth Branagh weet zich als regisseur dan ook geenszins te profileren met dit soort gepolijste, onpersoonlijke studioprojecten. Zouden er andere motieven geweest zijn dan dollars om deze job aan te nemen? Niettemin vertelt hij het sprookje van Assepoester op behoorlijk wijze, al vallen er geen verrassingen te bespeuren.

Gelukkig is er Cate Blanchett in de rol van gemene stiefmoeder. Een kolfje naar de hand van de Oscarwinnares, die verder degelijk gezelschap krijgt van enkele prima acteurs. De prent wordt echter vooral gedefinieerd door zijn production design. De sets bezwijken bijna onder de gezelligheid, gevuld met passende frutsels en bric-à-brac. Drievoudig Oscarwinnaar Dante Ferretti is dan ook niet van de minste. Ook de kostuums zijn verrukkelijk.

Er is dus duidelijk met geld gegooid om Cinderella van begin tot eind te laten schitteren en stralen, in grote mate met effect, al hebben de met CGI gevormde dieren ook best iets doods en oogt de prent bij momenten zo gelikt dat het sprookjesachtige te nadrukkelijk als een illusie wordt voorgesteld.

een kwaliteitsprent met beperkte artistieke ambities.

Maar wie met de kinderen voor de buis plaatsneemt met de intentie er een leuk familiemoment van te maken, zal met Cinderella precies dat beleven en kan niet anders dan dit een kwaliteitsprent noemen, hoewel met beperkte artistieke ambities.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de