Alice in Wonderland

Genre: fantasy | Duur: 1u48 | 2010 | Release: 10 Maart 2010 | Land: VS | Regie: Tim Burton | Cast: Mia Wasikowska, Johnny Depp, Helena Bonham Carter, Crispin Glover, Anne Hathaway, Marton Csokas, Lindsay Duncan, Leo Bill

Tim Burton die de evergreen Alice in Wonderland onder handen neemt? Een combinatie die aan perfectie grenst: de man heeft immers genoeg fantasie om een hele kinderschool een jaar lang te entertainen. Wij kunnen er dus maar moeilijk bij dat niemand eerder op dat idee kwam.

De excentrieke regisseur vertrok ooit met slaande deuren bij Disney omdat de bonzen er zijn gotische sprookjes te donker vonden. Tijd heelt echter alle wonden, nietwaar? En dus contacteerde Disney met een bang hartje Burton voor een adaptatie van Carrolls onverwoestbare klassieker. Burton koos voor een heuse sequel op het overbekende verhaal, liet de donkere tinten van pakweg Sleepy Hollow achterwege en voelde zich met de nieuwe 3D en CGI-technologieën duidelijk als een kind in een speelgoedwinkel. En, vraagt u nu, aait Burtons eerste deels computergeanimeerde prent de ogen tot in de diepste regionen? Of wachten we liever tot de film al over drie maanden -herinner u de rel tussen Disney en de Belgische bioscoopuitbaters- op dvd uitkomt? Wij kunnen formeel zijn: ja, dit is een voltreffer van een film. En neen, deze prent moét u in de bioscoop gezien hebben, laat die vrachtwagen van een homecinema voor één keertje links liggen.

In tegenstelling tot Avatar werken de 3D en CGI-effecten hier dus wél, ook al omdat Burton ondanks al die betoverende beelden toch nooit vergeet zijn acteurs op de voorgrond te plaatsen. Sterker nog: in zijn zevende samenwerking met Johnny Depp krijgt Burton misschien wel de beste acteerprestatie tot dusver uit zijn fetisjacteur gewrongen. Merk op dat heel de cast op hoog niveau acteert, inclusief nieuwkomer Mia Wasikowska in de nochtans niet altijd even gemakkelijke hoofdrol van een negentienjarige Alice. We zijn immers tien jaar na Alice haar eerste droom over Wonderland. Of was en is het meer dan een droom? Zal ze de draak op het einde verslaan? En zal de witte koningin het winnen van haar zus, de slechte rode koningin en diens sidekick? En hoe zit het met die dorre kerel die in de 'echte' wereld haar hand heeft gevraagd?

U ziet, Burton wijkt af van de gekende paden maar kleurt toch ergens ook binnen de lijntjes: de cyperse kater, de flesjes met krimp- en de cake met groeimiddel, het zit er allemaal netjes in. Misschien wat jammer dat de regisseur niet meer heeft gedaan met het Wonderland van de negenjarige Alice, dat de volwassen Alice zich nog maar vaag herinnert. Ook het spel met de vraag of Wonderland een droom of echt is had wat beter uit de verf mogen komen.

Want de zoals steeds voortreffelijke score van Danny Elfman, de pure magie die Burton als zand in uw ogen strooit, de weldadige kleuren, de meer dan adequate spanningsboog en de eerder geciteerde vlekkeloze acteerprestaties maken dat deze prent, ondanks alle computeranimatie, een ziel heeft om u tegen te zeggen. Burton heeft, anders gezegd, een perfect uitgebalanceerde familiefilm ingeblikt zonder al teveel te moeten inleveren op zijn zo typische anarchie. "Het wordt steeds vreemder," zei Alice; inderdaad.