D'Ardennen

Dat een Vlaams regisseur het Film Fest Gent mocht openen met zijn langspeelfilmdebuut, dat in wereldpremière ging in Toronto, zorgde voor heel wat media-aandacht. Vlaamse films hebben sowieso veel kans om opgehemeld te worden, maar de vraag was of D’Ardennen de hoge verwachtingen zou kunnen waarmaken. Gelukkig heeft Robin Pront met Injury Time en Plan B als visitekaartje al twee sterke kortfilms met een eigen stempel.

Met D’Ardennen bouwt Pront verder op het wereldbeeld uit zijn kortfilms. We maken kennis met twee kleine criminele broers uit Antwerpen, Kenny en Dave. Wanneer een homejacking slecht afloopt, belandt Kenny in de gevangenis. Vier jaar later komt hij vrij en probeert hij de band met zijn broer en voormalige vriendin Sylvie terug op te pikken, zich niet bewust dat ze intussen een relatie hebben. Een ongelukkige gebeurtenis brengt de twee broers echter naar de Ardennen, waar ze geconfronteerd worden met hun eigen demonen.

De portrettering van het marginale Antwerpen is helaas weinig origineel en het is pas wanneer de film zich verplaatst naar de Ardennen dat het echt interessant wordt. Pront laat het drama achterwege en trekt alle registers van de genrefilm open, al begint het verhaal naar het einde toe wel wat te gekunsteld aan te voelen, de obligatoire shockerende twist inbegrepen. De harde elektronische muziek in de film doet zeker zijn ding, maar kan op sommige momenten ook storend werken.

De jonge regisseur kon rekenen op een sterke cast voor zijn eerste langspeler, al lijken enkele bekende koppen vooral aanwezig te zijn omwille van hun naamsbekendheid - we kijken naar jou, Peter Van den Begin. Showstelers zijn echter Jan Bijvoet als een soort shamanistische drugdealer en Sam Louwyck als diens travestie-hulp. De rol voor Kenny was oorspronkelijk weggelegd voor Matthias Schoenaerts, die wegens tijdgebrek vervangen werd door Kevin Jansens. Die zet Kenny neer als een losgeslagen projectiel, maar weet het personage ook een zekere tragiek mee te geven. Jeroen Perceval en Veerle Baetens vormen mooi de andere hoekpunten van deze bizarre driehoeksrelatie.

Pas wanneer D'Ardennen zich verplaatst naar de titellocatie wordt het echt interessant.

De sterke acteerprestaties worden verder aangevuld door een uitgekiende en stijlvolle cinematografie. Pront en zijn cameraman Robrecht Heyvaert toveren enkele verrassende shots uit hun hoed (die openingsscène!) en geven de film een bijzonder duister en grimmig sfeertje mee. Opvallend is ook hoe knap en bij momenten onconventioneel de personages in beeld gebracht worden. Visueel heeft Robin Pront zeker zijn strepen verdiend. Al bij al is D’Ardennen een knap debuut van een beloftevol regisseur. Maar net zoals bij een ruwe diamant is er hier en daar nog wat polijstwerk nodig.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de