La piel que habito

Pedro Almodóvar maakt, alles welbeschouwd, slechts twee soorten films: uitstekende films en meesterwerken. De laatste jaren leek zijn oeuvre wat minder dwingend aan te voelen, maar niemand kan ontkennen dat La mala educación, Volver en Los Abrazos Rotos meer dan verdienstelijke films zijn, al hebben ze niet de emotionele impact van Hable con ella. La piel que habito slaat evenmin in als een bom, maar is wel degelijk een bijzonder geïnspireerd en genietbaar stukje cinema van hoog niveau.

In zeker zin is La piel que habito voor Almodóvar een recyclageproduct. Zowel naar thematiek als stilistisch betreedt de cineast reeds verkende paden - de man staat intussen bijna veertig jaar in het vak - maar weet zijn publiek niettemin iedere minuut te boeien en in dit geval ook te laten huiveren en gruwelen met deze dramatische thriller. We leren hoofdpersonage Robert Ledgard kennen als een gepassioneerd chirurg, maar gaandeweg ontdekken we zijn even tragische als ziekelijke achtergrond. Zijn experimenten met synthetische huid, de vrouw die schijnbaar gevangen zit in zijn huis, de schaduw van zijn overleden vrouw die over het huis hangt, ... waar zal dit alles toe leiden?

De cast is als gewoonlijk prima. Antonio Banderas toont met zijn keurige gebalanceerde vertolking dat hij in Hollywood nooit tot zijn recht gekomen is. Ouwe getrouwe Marisa Paredes schudt haar personage moeiteloos uit haar mouw en de enigmatische en mooie Elena Anaya houdt met een soort passend mechanische vertolking de geloofwaardigheid hoog van haar op zijn minst vreemd te noemen personage. Zowel de diverse dimensies van deze dubbelzinnnige personages als de narratieve opbouw - er wordt heen en weer geswitcht in de tijd - stellen Almodóvar in staat diverse van zijn geliefde genres aan bod te laten komen, van melodrama tot psychoseksuele thriller. Soms ondergraaft hij zijn eigen ernst met bewust goedkope dialogen, verholen spot of speelse actie - het gevecht tussen hinde en tijger! - en de uiteindelijke plot is eigenlijk even ridicuul als huiveringwekkend - laat u door niemand de essentie verklappen! - maar dit blijkt toch een geslaagde combinatie van genres op te leveren. De slotscène, waarin een moeilijke bekentenis wordt gedaan is dan weer uiterst nuchter, maar misschien ook wat goedkoop. Stijlvol verpakte kitsch, eens te meer?

Want de film oogt natuurlijk weer indrukwekkend: de kleuren van de interieurs, de mise-en-scène die het groteske van de plot beklemtoont, de uitgekiende belichting, ...Visueel hoogstaand allemaal. De villa waar het grootste deel van de actie zich afspeelt, is natuurlijk een moderne setting, maar is tegelijk ook een duidelijke verwijzing naar bekende gothic romancefilms als bv. Hitchcock's Rebecca en Suspicion, waarin paranoïde vrouwen, verdachte echtgenotes en kille huishoudsters de plot bepalen. Almodóvar geeft een frisse draai aan deze women in peril-thematiek, al is de referentie naar Hitchcock nog veel breder dan enkel sferisch. Zo is het spelen met identiteiten zowel voor Almodóvar als zijn Britse held een bekend gegeven. Ook het gegoochel met tijd hebben ze gemeenschappelijk. Al lijkt het in dit geval aanvankelijk wat onnodig, dient het al snel het inventieve scenario - gebaseerd op een roman van Thierry Jonquet overigens. De film bevat trouwens nog veel meer culturele en artistieke referenties waaronder uiteraard Frankenstein.

Fans van Almodóvar krijgen misschien weinig nieuws te zien. De gijzelings- en verkrachtingssccène lijkt zelfs haast gekopieerd uit Kika, al was die toen dolkomisch van opzet . Er is een dubbele moeder-zoonverhouding in de film, seksuele ambiguïteit, nog maar eens een zekere homo-erotische spanning, ... We treffen die zaken in haast al zijn films aan. Maar dat staat het genoegen van deze film geenszins in de weg.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de