A Series of Unfortunate Events

Nu Harry, Frodo en James Bond deze kerstvakantie geopteerd hebben om eens gezellig samen te gaan skiën in plaats van elkaar vijandig te bestrijden in de Box Office, moet u niet gaan treuren dat u dit jaar geen franchise onder de kerstboom gaat krijgen. Want terwijl de kleine Harry Potter nog lag te ronken in de hersenkronkels van zijn geestelijke moeder J.K. Rowling werden de Verenigde Staten bedolven onder het enorme succes van de boekenserie Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events. De Amerikanen gingen massaal plat voor de boekenserie van Daniel Handler, dus kon een verfilming natuurlijk niet langer op zich laten wachten. Regisseur Brad Silberling (Casper) nam de eerste drie boeken uit de reeks onder zijn loep (The Bad Beginning, The Reptile Room en The Wide Window" en distilleerde er een film uit, die Harry en Frodo bijna doen vergeten.

De film vangt aan met één van de mooiste en leukste openingssequenties van het jaar. We zien een 3D-elfje in een feeëriek idyllisch bos gelukkig rondhuppellen. Het scherm kleurt zwart en Lemony Snicket (Jude Law) spreekt ons als een auctoriële verteller toe : "Wilt u een filmpje zien over elfjes, rep u dan maar naar zaal twee, hier is heus geen plaats voor elfjes". Zo rollen we na deze komische proloog in de grauwe wereld van de drie Baudelairekinderen Violet, Klaus en Sunny, die na een grote brand hun ouders verliezen en zo de drie Baudelaire weesjes worden. Ze worden toegewezen aan hun enge oom Olaf, een geoefend acteur en vermommer die geen ene moer om de drie oogappels geeft, maar enkel op het fortuin aast dat hun ouders achterlieten.

Terwijl u hem eerder dit jaar als een onvervalste drama-acteur aan het werk zag in Eternal Sunshine of The Spotless Mind, krijgt Jim Carrey hier de optimale kans om zijn veelzijdigheid te etaleren. De ingetogen Joel Barrisch en Truman Burbank maken plaats voor de exentrieke Count Olaf. Volgens de Chris Van Den Durpel-, Eddie Murphy- of Mike Myers- methode krijgt Carrey zelfs de kans om in de huid te kruipen van verschillende personages (een Italiaanse wetenschapper, een zeeman), wat ons respect voor de man die ooit door zijn bilspleet babbelde en apen ontvlooide, flink doet stijgen: Jim Carrey bewijst weeraleens dat hij één van de meest polyvalente acteurs van zijn generatie is. Zijn Orlof-personage doet soms denken aan zijn vertolking in The Grinch, met het verschil dat hij hier wel aanstekelijk is. Carrey krijgt weerwerk van een uitstekende Meryl Streep, die zich na twee loodzware knoerten van rollen (in The Hours en The Manchurian Candidate) met volle overgave stort op tante Josephine, een vreemde heks zoals alleen Roald Dahl ze kan verzinnen.

Een betoverende en heerlijke macabere gruwelfilm met een geweldige Jim Carrey

De wereld waarin Lemony Snicket, Count Olaf, heks Josephine en de Baudelaire weesjes vertoeven blijkt net zo betoverend en macaber als die waarin Harry Potter en de zijnen leven. Elk streepje onheil dat de film uitstraalt zit gevat in de onheilspellende decors die herinneringen oproepen aan de sfeervolle decors uit Tim Burton's Sleepy Hollow (niet zo verwondelijk: Burton's cameraman Emmanuel Lubezki verzorgde de look van deze prent). Het Lemony Snicket universum is doordrongen van grimmige locaties, gecombineerd met unieke humor en uitzinnige karikaturen van personages.

Mag ik u nog meegeven dat u na de film nog niet meteen de zaal mag verlaten, of u mist één van de mooiste eindgenerieken van de laatste jaren. K.U.T is duidelijk braaf geweest, want een mooier en leuker geschenk dan deze Lemony Snicket hadden we nooit onder onze versierde kerstboom durven verwachtten.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de