Dit was 2015
De KUTredactie heeft het voorbije jaar - om u te dienen maar omdat we ook gewoonweg nergens anders geschikt voor zijn - uren en uren in de cinemazaal doorgebracht, al konden we u helaas geen volledigheid bieden. Die recensie van F.C. De Kampioenen 2 hebt u écht nog te goed. We willen nu wel die kans grijpen om Jan Verheyen eindelijk eens wat lof toe te zwaaien.
Van de pakweg 240 bioscoopfilms waaruit u in 2015 de keuze had, zag onze redactie er zowat de helft. Een aantal films kreeg slechts een beperkte release of verdween al na een week van de radar. Sommigen gingen zelf ongezien voorbij. Maar we denken genoeg bekeken te hebben om u een overzicht te kunnen bieden en een representatieve top 10 samen te stellen.
De Vlaamse film kreeg na een luwe periode weer aandacht in 2015. Dat was vooral te danken aan in de kijker lopende films als D’Ardennen van Robin Pront en Black van Adil El Arbi en Billal Fallah. Twee films met persoonlijkheid en kracht die hun makers meteen in het Hollywoodvizier lieten lopen. En ze lokten nog volk ook – beiden meer dan 150.000 mensen. Wat Mannen Willen, het niet bepaald spetterende regiedebuut van Filip Peeters, kon trouwens ook al meer dan 100.000 man lokken, al hoor je verder vooral niets over deze film.
Wat heeft deze film meer dan pakweg Café Derby? Lenny Van Wesemael’s debuut was helemaal niet onaardig en ook Paradise Trips, Terug naar Morgen en Trouw met Mij hadden hun momenten, al overstegen ze amper de conventies van het genre en vielen de bezoekcijfers tegen. Lucifer van Gust Van den Berghe en de animatieprent Cafard deden het voor een specifiek publiek en kregen daar applaus voor. Met Our City van Maria Tarantino en No Man is an Island van Tim De Keersmaecker verschenen ook twee Vlaamse documentaires die wellicht onze aandacht waard zijn maar die enkel ergens te bekijken vielen als je ze ook echt wou zien. Bobbejaan zagen we dan weer wel, op het Film Fest Gent 2015.
Voor Safety First (tot op dit moment bijna 300.000 bezoekers) en F.C. De Kampioenen 2: Jubilee general (600.000 kijkers!) komt men duidelijk wel het huis uit, maar moeten we daar blij om zijn? Producties die voortvloeien uit succesvolle tv-series blijven toch altijd steken in dat oorspronkelijke tv-concept – De collega’s maken de brug spookt nog altijd rond in ons geheugen. Goed voor een lach en nog een lach, in het beste geval, maar niet bepaald klassefilms die ons land op de filmkaart kunnen zetten. Foute Vrienden – de film negeren we maar liefst al helemaal.
Maar daar eindigt het gematigd positieve nieuws. Er valt weinig te vieren in het Vlaamse filmlandschap, dat wisten we u enkele maanden geleden ook al eens te vertellen. Stany Crets zag Lee & Cindy C. de dieperik in gaan en Wim Vandekeybus had vast op meer kijkers gerekend voor Galloping Mind. Dan heeft Stijn Coninx het met Ay Ramon! veiliger gespeeld. De Sinterklaasfilm werd door meer dan 100.000 mensen gezien.
Matthias Schoenaerts beleefde in 2015 zijn definitieve internationale doorbraak. Hij zat in zoveel producties dat niemand er nog naast kon kijken, maar jammer genoeg was er geen enkele echt succesvol te noemen. The King’s Gardens was pover, Suite française middelmatig, Far from the Madding Crowd een kleine teleurstelling. Allemaal Britse producties van mooi en bekend volk, die allemaal dol waren op Schoenaerts, maar die weinig losmaakten. Dat deed Maryland wel. Het Franse drama toonde Schoenaerts op zijn best. The Loft was bij ons in 2014 al te zien, maar de Amerikanen zagen hem pas in januari. Of zagen hem vooral niet, zoals intussen bekend.
Andere landgenoten die het naar hun zin hadden op internationale sets waren cameraman Benoit Debie (Lost River, Love en Every Thing Will Be Fine) en Nico Leunen, die Ryan Gosling te hulp schoot nadat de montage van Lost River in het slop zat. Hij keerde alleszins enthousiast terug van zijn verblijf ten huize Gosling-Mendes.
Jaco Van Dormael heeft ook een fijn jaar achter de rug. Na zes jaar liet hij weer van zich horen. Le tout nouveau testament kende succes en was best amusant. Maar als Belgische oscarinzending toch wat overschat.
Maar goed, wat waren nu uiteindelijk de films die u moest gezien hebben? Na veel wikken en wegen kwam de redactie tot een top 10.
De films die alvast niet in aanmerking komen zijn de producties die jammer genoeg geen bioscooprelease kregen. The Babadook, Ex Machina, Welcome to Me, It Follows, Man Up, Open Windows of The Tribe vonden we allemaal in diverse mate interessant genoeg om ze jullie toch onder de aandacht te brengen.
Heel wat redacteurs hadden zo hun favorieten die ze graag een plaatsje in de top 10 bezorgden, maar waarop de reacties verdeeld waren. Vallen dus net buiten onze top 10: Hollywoodvakwerk The Martian en Bridge of Spies, Brits popcornvertier Kingsman: The Secret Service, de documentaires Amy en The Look of Silence, het imponerende Victoria, D'Ardennen en zelfs het verrukkelijke Shaun the Sheep.
Er waren ook enkele films die hoog gewaardeerd werden door een weliswaar klein publiek. La tête haute, X + Y, Me and Earl and the Dying Girl, The Disappearence of Eleanor Rigby, While We're Young en Les héritiers zijn maar enkele sterke films die niet de aandacht kregen die ze verdienden.
Met o.a. Foxcatcher, A Most Violent Year, Selma, Sicario en Diary of a Teenage Girl zagen we enkele prima Amerikaanse producties die we graag aanprijzen, al krijgen ze geen plaatsje in onze top 10. Publiekslieveling Youth, toch op nummer 1 in heel wat lijstjes, vind je er ook niet in terug. De film die de redactie echter nog meer wist te verdelen was Inherent Vice van Paul Thomas Anderson. Deze bizarre film riep evenveel weerstand als enthousiasme op.
Onze top 10 wordt in de loop van de dag bekend gemaakt op de volgende pagina:
10. The Duke of Burgundy
Een erotisch getint mentaal machtsspel, door twee magistrale hoofdactrices uitgebeeld, en in van beeldfetisjisme getuigende sets en beeldkaders die de film een unieke look geven. Een smaakvolle, tot in de puntjes verzorgde hommage aan een vergeten genre. Lees hier de recensie.
9. Mad Max: Fury Road
Niemand had verwacht dat de ongevraagde terugkeer van de fanatieke woestijnracer van zo'n niveau zou zijn. Niet alleen een visueel huzarenstukje, ook een geweldige cinemabeleving. Een actie-opera die aan vurig tempo voorbij raast en je kon maar beter zorgen dat je mee was. Lees hier de recensie.
8. Slow West
Deze kleurrijke en speelse neowestern lanceert grote thema's maar verpakt ze als nieuw. Debuterend regisseur John Maclean kiest voor originele wendingen, verrassende humor en aangrijpende tragiek, met een heerlijke film als resultaat. Lees hier de recensie.
7. Inside Out
Een visuele verwenbeurt maar vooral een weemoedig, komisch en inventief staaltje Pixarmeesterschap dat de wereld om je heen anderhalf uur laat wegvallen. Niet van het verbluffende niveau van enkele voorgangers maar niettemin magie op het witte doek. Lees hier de recensie.
6. Turist
Dit scherp geobserveerde satirische familieportret exploreert op mild sardonische wijze in hoeverre de oerinstincten van de man standhouden in moderne tijden. Vormgegeven in strakke, beknellende beeldcomposities en koele kleuren, typeert deze derde excellente sociologische studie de Zweed Ruben Östlund. Lees hier de recensie.
5. The Lobster
Intussen zijn we gewend aan de kurkdroge weirdness van de Griekse newwave-filmmakers, maar het consequente schipperen tussen ironie en poëzie dat van The Lobster een vindingrijke satire maakt, overtreft makkelijk het eerdere werk van Yorgos Lanthimos. Eenhilarisch van de pot gerukt concept met een vleug existentialisme. Lees hier de recensie.
4. Whiplash
Het immense kijkplezier die dit bescheiden psychologisch drama over een jonge drummer ons bezorgde, lag enerzijds aan de kolkende energie die elke scène in deze prent wist over te brengen. Anderzijds was er wurgende strijd tussen leerling en leerkracht, fenomenaal uitgebeeld door twee acteurs in opperbeste doen. De tweede (maar niet de laatste) debuutfilm in dit lijstje is een onvergetelijke triomf.
Onze top 3 vind je op de volgende bladzijde:
3. A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence
De onbevattelijkheid van het leven, eens te meer geniaal in beeld gebracht door onze favoriete observator Roy Andersson. De Zweedse cineast laat als vanouds triestige figuren aanmodderen in meticuleus samengestelde beelden en decors, waaruit hij vervolgens schitterende melancholische en hilarische momenten puurt. Gortdroge humor met een scheut existentialisme, een waar genot. (recensie)
2. Son of Saul
Deze Hongaarse debuutfilm was ontegensprekelijk één van de meest beklijvende en opvallendste producties van het afgelopen jaar. Zelden werd de Holocaust zo voelbaar geëvoceerd, als de ultieme helse nachtmerrie die het vast moet geweest zijn. We volgen de bezeten strijd van één man om tegen zijn omgeving in te gaan en zijn menselijkheid te bewaren. Visueel en auditief allesbehalve een comfortabele prent en dus geenszins cinema om ontspannen van te genieten, maar wat een ervaring. (recensie)
1. Birdman
Via de strubbelingen van een has-been worden een schitterende satire en een magisch-realistische reflectie ontvouwd op wezenlijke zaken, existentiëlere kwesties, filosofische aanzetten haast. Over ons bestaan, de mensheid, ons lot, het ego en de waarheid. Alejandro González Iñárritu verbluft een jaar na Gravity alweer met een cinematografische tour-de-force, waarmee bovendien Michael Keaton een formidabele comeback maakt. Een cinefiel traktaat om lang van na te genieten. Lees hier de recensie.
Akkoord? Niet akkoord? Gebruik onze feedbackknop of reageer op onze facebookpagina.