Beetlejuice Beetlejuice

Filmfans van een zekere leeftijd herinneren zich nog dat Tim Burton 'ontdekt' werd. Na zijn doorbraakfilm Beetlejuice in 1988 volgden Batman, Batman Returns, Edward Scissorhands en Ed Wood. Schitterend vormgegeven, komische, soms lichtjes gesjeesde producties die van groot creatief talent en filmisch plezier getuigden. Na deze glorieperiode bleef Burton zijn ding wel doen, maar zoals wel vaker het geval is als iemand tot de mainstream gaat behoren, ging de scherpte geleidelijk aan verloren. Burton bleef ons heerlijk filmvertier voorschotelen, maar de steeds groter worden blockbusterprojecten als Alice in Wonderland en Dumbo missen persoonlijkheid en bezwijken haast onder overdadige CGI. Met deze sequel op Beetlejuice - 36 jaar later dus - vindt Burton helaas niet echt die mojo van weleer terug.

Zoals Delores - een door Monica Bellucci vertolkte demon - zichzelf bij aanvang van de film elkaar zet en met nietjes hecht, lijkt ook dit scenario nergens echt fatsoenlijk in elkaar te zitten. We treffen personages uit de eerste film aan - de artistieke Della Deetz, haar paranormaal begaafde stiefdochter Lydia en natuurlijk de mafkees waar het allemaal om draait, Beetlejuice - aangevuld met nieuwe figuren die vooral elkaar voor de voeten lopen en van wie niemand echt een cruciale rol krijgt in de alle kanten opgaande plot. Beetlejuice zelf zie je trouwens maar in een handvol scènes opdraven.

Hier en daar vindt dit soms vermakelijke gedoe de sfeer van toen terug. De decors zijn heerlijk wanordelijke en in de onderwereld lopen heel wat grappige figuren rond, waaronder een op dreef zijnde Willem Dafoe als een filmster met een gebrek aan realiteitsgevoel. De muzikale intermezzo's - zoals de soul train en een zangstonde op het kerkhof - laten de boel nu en dan opleven.

Soms vermakelijk, maar nergens echt bezield of knetterend

Maar deze sequel is stukken gepolijster dan het origineel n de animatie en CGI ogen zielloos. Er hangt een komische gruwelnevel over alles heen, maar het spookhuisgevoel blijft toch achterwege. Beetlejuice Beetlejuice mist knetterende zotheid, filmisch lef en de ambitie om nog eens buiten de lijntjes te kleuren.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de