It Follows

Genre: Horror | Duur: 1u40 | Release: 0 - | Land: VS | Regie: David Robert Mitchell | Cast: Maika Monroe, Jake Weary, Lili Sepe, Keir Gilchrist, Daniel Zovatto

Seks en dood gaan zowat hand in hand bij horrorfilms. Als je maagd bent, is de kans groot dat je het einde van de film haalt. Maar wie toegeeft aan de vleselijke lusten, is zo goed als gedoemd een lugubere dood te sterven door een al dan niet bovennatuurlijke stalker. Met It Follows maakt David Robert Mitchell dit motief expliciet door de stalker voor te stellen als een soort seksueel overdraagbare aandoening die zijn slachtoffer meedogenloos achtervolgt.

Dit overkomt Jay Height nadat ze seks heeft met haar nieuwe vriendje Hugh. Hij legt haar snel de regels van het spel uit en laat haar alleen achter. Al snel wordt Jay belaagd door iets dat haar stapvoets achtervolgt en verschillende gedaantes aanneemt. Samen met haar zus en enkele vrienden slaat ze op de vlucht en gaan ze op zoek naar Hugh voor antwoorden. Maar de enige manier voor Jay om aan een gruwelijke dood te ontsnappen, is door met iemand in bed te duiken.

Het concept lijkt een beetje op The Ring, waarbij een dodelijke vloek enkel te stoppen is door hem door te geven aan iemand anders. Maar bovenal brengt It Follows een hommage aan de voorstadhorror van films als Halloween, A Nightmare on Elm Street en zelfs Friday the 13th. Het verloederde Detroit vormt net als in Only Lovers Left Alive ook hier een perfecte achtergrond voor. Helaas weet de an sich vormloze stalker niet hetzelfde huiveringwekkend gevoel op te roepen als pakweg Mike Meyers of Freddy Krueger. Vooral het gebrek in logica  - waarom neemt het ding een bepaald uiterlijk aan? - voelt slordig aan. Een aantal scènes, zoals wanneer het buurjongetje achtervolgd wordt, tonen nochtans potentieel. Maar over het algemeen lijkt het alsof de regisseur zelf niet goed wist wat aan te vangen met het op zich interessante uitgangspunt van de film.

Het aantal werkelijk enge momenten valt helaas op een hand te tellen. Dat Mitchell inzet op het opbouwen van een onbehaaglijke sfeer is wel een goede zaak, maar waarom hij dan twee totaal irrelevante ‘jump scares’ in zijn film heeft verwerkt, blijft een raadsel. Naast het vernuftigt camerawerk, wordt het dreigende aspect vooral in de verf gezet door de muziek. De Argento- en Carpenterachtige elektrosoundtrack weet mooi dat jaren tachtig horrorgevoel op te roepen, maar laat zich in een aantal scènes veel te hard opdringen. Geef ons dan maar Steve Moore’s score voor Welp en The Guest, twee films die op muzikaal vlak iets gelijkaardig proberen te bereiken.