Sicario

Zelfs een matig scenario lijkt in de handen van Dennis Villeneuve nog steeds kans op slagen te hebben. Want naast het grandioze Incendies of de parel Prisoners moest men vaststellen dat zelfs het nogal warrige Enemy een bedwelmende kijkervaring bood. Met Sicario richt de regisseur zijn pijlen op de war on drugs. De manier waarop hij de kijker moeiteloos in een grimmige wereld onderdompelt is puur genieten. In die mate zelfs dat de wat onevenwichtige focus van de scenarist amper nog opvalt.

Wanneer FBI-agente Kate Macer met haar team de villa van een drugsbaron binnenvalt, treffen ze een heleboel lijken in de muren aan en lopen enkele van haar collega’s in een val. Hierop wordt Kate gerekruteerd door het Ministerie van Defensie om het drugskartel bloot te leggen. Maar al gauw wordt ze ongewild mee op sleeptouw genomen door haar teamleider Matt en diens bedenkelijke Colombiaanse partner Alejandro. Terwijl ze de redenen van haar noodzakelijke aanwezigheid tracht te achterhalen, geraakt ze verstrengeld in een meedogenloze strijd die doordrongen is van corruptie en bedrog.

De uitstekende cast en de doordachte regie kunnen grotendeels verhullen dat de scenarist met Sicario iets teveel tegelijk wil tonen.

Villeneuve toont zich alweer een meester in het scheppen van een onheilspellende sfeer en weet de spanning hoog te houden. Doordat het perspectief van het hoofdpersonage niet altijd even consequent toegepast wordt op de vertelling, worden de verwachtingen echter niet helemaal ingelost. Aanvankelijk ervaren we de actie vanuit Kate’s beleving maar na verloop van tijd verschuift de aandacht naar de andere personages. Zo wordt aan het begin van de film een Mexicaanse agent geïntroduceerd waarvan het verband met het verhaal uiteindelijk nogal teleurstelt. Hierdoor lijken de makers Sicario alsnog tot een milieuschets à la Traffic te willen herscheppen. De bewuste keuze om Kate naar het einde minder actief te maken lijkt daarom zijn effect wat te missen.

Gelukkig worden we in ruil getrakteerd op sterke vertolkingen en een sublieme fotografie. De bijna figuratieve luchtbeelden en de stijlvolle camerabewegingen houden het adrenalinegehalte hoog. Emily Blunt haalt deze keer alles uit de kast en brengt Kate’s evolutie van sterke vrouw naar fragiel meisje zeer overtuigend over. Josh Brolin straalt de nodige dreiging uit en ook Benicio Del Toro, die de voorbije jaren nogal onopvallend bleef, maakt hier een memorabele comeback. De uitstekende cast en de doordachte regie kunnen dus grotendeels verhullen dat de scenarist met Sicario iets teveel tegelijk wil tonen.

Bert Coppens Helemaal (niet) akkoord? Lees de