The Disappearance of Eleanor Rigby: Him/Her

Dat we u bij deze twee recensies in één voorschotelen, heeft niets met gemakzucht te maken. De twee films The Disappearance of Eleanor Rigby: Him en The Disappearance of Eleanor Rigby: Her vormen gewoon samen één concept en kunnen dus ook als één film bekeken en beoordeeld worden.

Debuterend cineast Ned Benson had het idee om één relaas - dat van een relatie die door een tragisch voorval een andere richting wordt uitgestuurd - vanuit twee opzichten te verfilmen. In Him staat het mannelijke perspectief centraal, Her kiest voor een vrouwelijk standpunt. Veel meer dan een gimmick is dit een vertelstijl die het subjectieve verkent waaronder elke beleving in een mensenleven bekeken wordt. Hoewel de plot twee keer dezelfde is, vullen beide films bepaalde scènes dan ook anders in. Die verschillen zitten in details - de personages dragen andere kleren, figuranten verschillen, de dialogen verlopen net iets anders - maar uiteraard ook in de emoties en interpretaties. Dat het leven een beproeving kan zijn, is sowieso de onomwonden conclusie, hoewel we allemaal anders omgaan met de realiteit.

Benson hanteert een schijnbaar spontane filmstijl, waarbij hij licht en decors lijkt te in te schakelen zoals die toevallig beschikbaar zijn. Dit maakt van de film een frisse hier-en-nu-ervaring, bij momenten haast documentair. Dat Him een eerder blauwe uitstraling heeft, terwijl in Her rode tinten opvallen, zou trouwens best kunnen verwijzen naar Godard's kleurensymboliek. Anderzijds zit het zelfbewuste script vol overdachte dialogen die een zekere theatraliteit oproepen. Wie geen zin heeft in een praatfilm, kan deze twee keer anderhalf uur dus beter links laten liggen.

Dat het leven een beproeving kan zijn, is de onomwonden conclusie, hoewel we allemaal anders omgaan met de realiteit.

De acteurs grijpen alleszins dankbaar de kans om hun ding te doen en de nimmer teleurstellende en alomtegenwoordige Jessica Chastain doet dat met passie, al laat de steeds beter wordende James McAvoy zich niet onbetuigd. Ook de nevenfiguren worden mooi ingevuld. Ze weten met zijn allen te vatten wat van het leven precies het leven maakt: liefde, passie, pijn, melancholie, verdriet. Zoals de betere film dat doet, weet The Disappearance of Eleanor Rigby een (niettemin veredelde) afspiegeling van het leven te zijn, een troost voor wie het nodig heeft, een geruststelling dat liefde kan veranderen maar niet echt verdwijnt. Son Lux en Cat Power zijn enkele van de artietsen die voor passende muzikale weemoed zorgen op de soundtrack.

Welke versie je eerst bekijkt, maakt niet uit, al valt aan te raden Him eerst te zien: het drama dat de relatie van Connor en Elenaor zal bepalen, wordt dan geleidelijker aan blootgegeven, wat de emotionele spanning ten goede komt. Slechts één van beide films bekijken is dan weer af te raden, hoewel verdeler Harvey Weinstein de regisseur tot een consensus dwong voor minder geduldige kijkers: The Disappearance of Eleanor Rigby: Them komt bij ons gelukkig niet in de zalen. Een montageselectie uit twee interpretaties kan de liefdesgeschiedenis van dit jonge koppel onmogelijk even volledig en treffend uitbeelden als wat deze twee fijne films samen doen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de