Waste Land

Genre: Thriller | Duur: 1u30 | 2014 | Release: 1 Januari 2014 | Land: België | Regie: Pieter Van Hees | Cast: Jérémie Renier, Natali Broods, Peter Van den Begin

Daar is Pieter Van Hees eindelijk met zijn derde film. Dirty Mind (2008) en Linkeroever (2009) waren misschien geen foutloze films, het waren alleszins veelbelovende en welkome dwarsliggers in een monotoon wordend rijtje Vlaamse producties zonder durf of fantasie. De vijf jaar tussen Linkeroever en deze Waste Land heeft de cineast schijnbaar matuurder en ernstiger gemaakt. Waste Land is een teneerdrukkend tragische kwaliteitsproductie.

Dat Matthias Schoenaerst afhaakte zal aanvankelijk een teleurstelling geweest zijn voor de makers, maar met Jérémie Renier werd toch wel een erg stevige vervanger gevonden. De Franse ster kruipt met overtuiging in de huid van Leo Woeste, een Brusselse flik die geobsedeerd, zelfs bezeten raakt door een moordzaak in Afrikaanse middens. Zijn gezins- en beroepsleven brokkelen geleidelijk aan af. Of de oorzaak daarvan nu te vinden is in Afrikaanse rituelen, een geslachtsziekte, een gedomineerde jeugd of een job die een mens dagelijks confronteert met de smerige onderbuik van de hoofdstad - of een combinatie van dit alles - , Woeste werkt zichzelf stilaan de vernietiging in. 

Waste Land wordt aangekondigd als het derde deel in de 'anatomie van liefde en pijn', met als focus de ziel nadat de twee vorige prenten van Van Hees vertrokken vanuit het hoofd en het lichaam. In se gaan de drie prenten echter vooral over relaties. Misschien is de bizarre aftakeling van de protagonist een veruitwendiging van zijn zielepijn, aangewakkerd door de nieuwe verantwoordelijkheid als vader. In die zin is Waste Land duidelijker een psychologisch drama dan een politiethriller, waardoor vergelijkingen met duistere Scandinavische crimi waarin speurders in de ban raken van een zaak, al snel naast de kwestie zijn. De titel verwijst niet voor niets naar het werk van T.S. Eliot. 

Toch is de impact van deze prent nog meer te danken aan de atmosfeer dan aan het scenario, dat na verloop van tijd toch wat sturing verliest. Van Hees is een uitstekende ensceneur en met zijn soms uitgepuurde, knap geconstrueerde, effectief belichte en in deprimerend bruinachtige en vuilwitte kleuren gedipte beelden creëert hij een tragische intensiteit. Tussen de actie door serveert hij ons grauwe stadsbeelden vol afval, die mee de tenondergang van de protagonist symboliseren, maar ook van samenleving die nooit geslaagd is echt multicultureel te zijn. Een indrukwekkend sinistere geluidsband hangt als een wanhoop oproepende sluier over de actie. De muziekkeuze is daarnaast prima. 

Met Natali Broods en Peter Van den Begin krijgt Renier twee sterke tegenspelers, al had  het personage van Van den Begin meer van belang mogen zijn. De casting van Renier had wel tot gevolg dat de film grotendeels Franstalig is, wat misschien niet eens zo'n slecht effect heeft. Waste Land krijgt een iets internationalere allure waardoor die psychologische uitdieping die in de meeste Vlaamse films botweg ontbreekt, beter tot zijn recht komt. 

Door zijn lange afwezigheid op het speelveld werd Van Hees wat vergeten wanneer er lyrisch georakeld werd over de toestand van de Vlaamse film. Wat ons betreft mag Waste Land de doorbraak betekenen van de cineast, bij een breed publiek en misschien wel buiten onze grenzen.