Walk The Line

Walk the Line opent sterk, met een opgezweepte troep gevangenen die gek wordt van verlangen. Een band ramt een stevige intro op gitaren en drumstel. De bajesklanten, de bandleden en de kijker in de zaal wachten op de enige echte man in black: Johnny Cash.

Toch keren we na deze ramkraak van een proloog terug naar toen Johnny nog JR heette en met broertje Jack zowel penibele levensomstandigheden als een woeste vader trotseerde. We zien hoe close de broertjes zijn en hoe Jack akelig aan zijn einde komt. Dan stomen we al vlug door naar Memphis, Tennessee. Het is 1955. Cash is getrouwd, heeft een kind en is deur aan deur verkoper. Op een dag loopt hij een opnamestudio binnen. Zijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn.

Al ben je nog zo'n grote fan van Cash (en dat zijn we!), deze inleiding klinkt als de aanloop naar een übertypische biopic, waarin het dode broertje de psychologische motivatie wordt, waarin de zanger op de weg naar de top te maken krijgt met massa's vrouwen en pakken dope en uiteindelijk als een gelouterd man het pensioen inkan.

Is dat ook zo? Ja. En neen. Walk The Line loopt niet in de val van Ray, dat bulkte van de spotgoedkoop psychologiserende flashbacks. Maar net zoals in Ray krijg je hier ook spetterende vertolkingen en superbe muziek - June, de uiteindelijke liefde van Cash's leven, omschrijft die als 'steady like a train, sharp as a razor'.

Die June krijgt bijna evenveel schermtijd als Cash zelf: Johnny and June ware een te overwegen titel geweest. En het is goed zo: terwijl een jonge Jerry Lee Lewis met hen tourt, een hele jonge Elvis hen wat pillen aan de hand doet en de piepjonge Roy Orbison Cash-nummers covert, verdeelt de prent zijn focus vooral tussen lange lappen muziek en de lange aanloop naar Johnny en Junes relatie.

De verbluffende Phoenix en de zichzelf overtreffende Witherspoon laten de half conventionele biopic van het scherm spatten

En die conventies van de muziekfilm? Soms raakt Mangold er niet omheen, zoals wanneer je June Ring of Fire ziet componeren. Erg subtiel wordt het raamverhaal niet verteld: we zien vrouwtje Vivian vooral janken en klagen, terwijl vader Cash op drie seconden na continu gemeen blijft. Maar er is ook heel wat chemie tussen een werkelijk verbluffende Joaquin Phoenix en de zichzelf overtreffende en vaak hilarische Witherspoon. Walk dus gerust naar the line voor de bioscoop.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de