The Virgin Suicides

Het is al een tijdje stil rond Francis Ford Coppola. De jongste tien jaar maakte hij welgeteld twee films: 'Bram Stoker's Dracula', een visueel overdonderend, maar inhoudelijk nogal leeg schouwspel, en de zoutloze John Grishamverfilming 'The Rainmaker'. Ondanks deze wat magere beestjes is de man verantwoordelijk voor 'The Godfather I, II en III', 'Apocalypse Now', 'Rumble Fish', 'Tucker: The Man and his Dream' en 'The Conversation'. Stuk voor stuk films die bij menig filmliefhebber in de Heilige Lijst der 100 Onsterfelijke Klassiekers prijken. Coppola is hiermee één van de belangrijkste regisseurs van de laatste dertig jaar. Of de films van dochter Sofia even beroemd zullen worden, valt nog af te wachten, maar haar debuut is in ieder geval een pareltje.

De film vertelt het verhaal van vijf zusjes, de Lisbon Girls, die één voor één zelfmoord plegen. De gebeurtenissen worden gezien en becommentarieerd vanuit het standpunt van enkele buurtjongens, op wie de meisjes een magnetische aantrekkingskracht uitoefenen (welke meisjes niet trouwens?).
Coppola laat een expliciete verklaring voor hun gruweldaad (Is het een raadselachtig verbond dat hen samenhoudt? Het strenge regime van hun zwaar godsdienstige moeder?) over aan de kijker, en creëert zo een zweem van mysterie.

Het onheilspellende karakter is overigens voortdurend aanwezig en dat komt deels omdat Coppola al van bij de eerste scène de dramatische afloop prijsgeeft. Deels ook door de ijle soundtrack van het Franse Air, de zweverige fotografie, en natuurlijk de tienermeisjes zélf, die stuk voor stuk worden afgeschilderd als ongrijpbare droomwezens. Deze vrijwel onbekende actrices (afgezien van Kirsten Dunst in de rol van Lux) zetten sterke prestaties neer, net als de rest van de cast trouwens, die uit meer vertrouwde gezichten bestaat. Iedereen kent natuurlijk Kathleen Turner als de ascetische moeder, en Danny De Vito, even te zien in een bijrol als kinderpsycholoog. Maar het meeste lof gaat ongetwijfeld naar James Woods, als de nerveuze, onzekere vader van het vijftal. Woods is hetzelfde soort acteur als Christopher Walken; beiden draaien al 20 jaar mee en doen regelmatig grote dingen, maar zijn jammer genoeg nooit echt losgeraakt uit het B-film circuit. Voor Woods in dit in ieder geval zijn sterkste prestatie sinds jaren.

Laat het zwaarmoedige onderwerp u er niet van weerhouden om te gaan kijken, want 'The Virgin Suicides' is in de eerste plaats een gemakkelijk verteerbare en grappige film met een melancholische ondertoon. Hierin schuilt misschien een kleine hapering; de verschillende gemoedsstemmingen volgen elkaar soms een beetje té abrupt op, wat het inlevingsvermogen tijdens enkele momenten bemoeilijkt. Dit is echter detailkritiek die weinig afbreuk doet aan Coppola's debuutfilm; een erg broos document over dromen en teleurstellingen, over liefde en verlies, over onze in een ver verleden gewortelde tienerjaren, waar onze gedachten tijdens momenten van weemoed naar verglijden. 'An Elegy for a Lost Summer', zeg maar.

Christoph Foqué Helemaal (niet) akkoord? Lees de