Three Monkeys

In het jaar dat het Cannes filmfestival zijn Gouden Palm aan het excellente Entre les Murs schonk, ging de prijs voor beste regie naar de Turk Nuri Bilge Ceylan, die ook met Uzak en Iklimler al internationaal bekroond werd. Deze Three Monkeys biedt cinefielen met tijd en geduld, een meeslepende beschouwing over ongelijkheid en opportunisme.

In het tragische Three Monkeys worden de gevolgen geëxploreerd van een een ongeval dat door een politicus veroorzaakt werd. Hij betaalt zijn chauffeur om de schuld op zich te nemen en een klein jaar gevangenisstraf uit te zitten. Diens vrouw en zoon verwerken deze gebeurtenis elk op hun eigen manier.

Ceylan's beschouwende stijl vraagt niet om veel actie. Zijn camera, vrijwel roerloos de hele film door, neemt de gezichten van de protagonisten zo in beeld dat de kijker alle tijd krijgt om ze te bestuderen en af te lezen. Peinzend zwerven de personages doorheen de plot, hun motieven verborgen achter een stuurs gelaat. Ze zijn veelal passief, een speelbal van hun eigen emoties. Kort van stof ondergaan ze én gaan ze ten onder.

De personages ondergaan en gaan ten onder in deze reflectie op schuld en hebzucht

Intrigerend daarbij is ook dat Ceylan een aantal cruciale wendingen niet toont. Pas in latere scènes wordt verwoord wat er gebeurd is. Zo zien we vader Eyüp niet eens aan zijn vrouw vertellen welk offer hij zal maken. Ook het tijdsverloop wordt vaag gehouden. In combinatie met magnifieke groen-grijze scoopbeelden die zo stuk voor stuk ingekaderd aan uw muur kunnen, met dreigend onweer en strenge wind op de geluidsband, krijg je een lichtjes bezwerende film die weliswaar in al zijn contemplativiteit ook wel afstandelijk en traag overkomt. Maar wie zich graag in de tragiek van de kleine man wentelt, zal genieten.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de