Stardust

De boeken van fantasyschrijver Neil Gaiman staan al jaren schimmel te verzamelen op de boekenplank van Hollywood. Het was pas na het succes van de Lord Of The Rings-franchise en het eerste deel uit de Narnia-cyclus dat men besloot ze van onder het stof te halen. Verantwoordelijke is Matthew Vaughn, die als producent aan de zijlijn stond van Lock, Stock and Two Smoking Barrels en Snatch en in 2004 met Layer Cake een alleraardigst regiedebuut afleverde. Nu lijken zijn referenties er niet meteen op te wijzen dat Vaughn de juiste man zou wezen voor de verfilming van een roman van Neil Gaiman, maar gelukkig weet hij met deze hapklare brok fantasy nog net te verrassen.

In tegenstelling tot vele sprookjes die eindigen met een kus, begint Stardust met een pakkerd van formaat: de jonge Dunstan ontvlucht Engeland, steekt de muur over en komt zo in het mysterieuze dorpje Wall terecht. Hij raakt er aan de praat met de ravissante dochter van een lokale foorkraamster en belandt met haar in bed. Negen maand later komt Tristan ter wereld en het staat in de sterren geschreven dat hij voorbestemd is tot grootse dingen. Zo hoort de jonge Tristan zijn liefde te bewijzen voor de schone Victoria door haar een vallende ster te brengen. Wat Tristan echter niet weet is dat verschillende partijen de messen geslepen hebben en jacht maken op de ster.

Stardust beschikt over de nodige elementen die ons jeugdig jongenshartje alsmaar sneller doen kloppen: zwierig escapisme, een koene held, een slechte heks, een arme prinses wiens teder hart veroverd moet worden en een aantal charmante nevenfiguren. Vaughn vertelt een schijnbaar clichématig verhaal maar pakt gelukkig uit met een aantal frisse vondsten. Helaas slaagt hij er maar niet in om het midden te vinden tussen absurde fantasy à la Terry Gilliam en braaf kinderavontuur genre The Chronicles of Narnia. Het grootste probleem van deze Stardust is echter de vertelstructuur: Vaughn verweeft drie verschillende verhaallijnen door elkaar en voert een heel leger schurken op waardoor hij de focus op de essentie verliest. Zo switcht hij te pas en te onpas tussen verschillende plotlijnen waardoor sommige verhaalelementen naar de achtergrond verdrongen worden. Fantasy hoort verteld te worden in klare taal, maar helaas neemt de regisseur net iets te veel hooi op zijn vork.

Stardust beschikt over de nodige elementen die ons jeugdig jongenshartje alsmaar sneller doen kloppen.

Gelukkig is Stardust tegelijk een ontwapende kinderfilm als een geinige genrepastiche. Zo wordt Robert De Niro opgevoerd als piraat die bij zijn schipmakkers een reputatie hoog te houden heeft als schrikwekkend zeebarbaar terwijl hij zich eigenlijk liever tooit in roze maillots. Zo is ook De Niro een acteur die tot treurens toe vereenzelvigd wordt met zijn gangsterimago en daardoor berispt wordt voor zijn verschijningen in flutkomedies. Michelle Pfeiffer speelt dan weer een heks die op zoek is naar de eeuwige bron der jeugd. Als er één actrice is die in Hollywood ijvert voor de rechten van actrices die de kaap van de 40 overschreden hebben is het Pfeiffer wel. Het zijn deze zelfrelativerende rollen die Stardust ook aanschouwbaar maken voor volwassenen.

Stardust is het product van een filmmaker die duidelijk zijn ding nog niet gevonden heeft in Hollywood, al zien we wel degelijk enig potentieel doorschemeren. Aan jeugdig enthousiasme ontbreekt het deze prent zeker niet, maar mocht Vaughn voor zijn volgende project (de verfilming van de superhelden comic Thor) de teugels wat strakker in handen houden, zullen we vast wat meer sterren bovenhalen.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de