Star Wars Episode VIII: The Last Jedi

Genre: Science-fiction | Duur: 2u30 | 2017 | Release: 13 December 2017 | Land: VS | Regie: Rian Johnson | Cast: Daisy Ridley, Mark Hamill, Adam Driver, Carrie Fisher, Andy Serkis, John Boyega, Benicio Del Toro, Laura Dern, Gwendoline Christie, Domhnall Gleeson | Scenarist: Rian Johnson

De enorme wachtrijen in de bioscopen bevestigen het nogmaals, Star Wars is nog steeds immens populair. Na de spin-off Rogue One vorig jaar, worden we nu opnieuw getrakteerd op een volwaardige episode in de saga. Met The Last Jedi breidt regisseur Rian Johnson een vervolg aan het verhaal dat J.J. Abrams naar het grote scherm bracht. Maar belangrijker voor de fans, is dat de film de langverwachte terugkeer van Luke Skywalker inluidt.

The Last Jedi speelt zich af direct na de gebeurtenissen van The Force Awakens. Na de vernietiging van de Starkiller Base, zit The New Order het verzet op de hielen. Niet geheel onverwacht zijn het Poe en Finn die een sleutelrol spelen in de ontsnapping, al krijgen ze hiervoor hulp van twee nieuwe personages: de opportunistische dief DJ (Benicio Del Toro) en de ietwat nerdy ingenieur Rose Tico (Kelly Marie Tran). Ondertussen probeert Rey Luke te overtuigen om terug te keren en haar op te leiden. Maar zoals je verwacht van iemand die zichzelf volledig heeft afgezonderd, is hij daar niet bepaald happig op.

Dit is allesbehalve een slechte film, integendeel,  maar Johnson slaat de bal wel enkele keren mis. Gelukkig maakt de film geen kolossale flater  - zoals The Force Awakens deed met de Starkiller Base - , maar er zijn tal van elementen die als fan moeilijk te slikken zijn. De overdaad aan Marvelachtige humor voelt vaak misplaatst aan en de Porgs, de schattige beestjes die bij de release van de trailer het internet in lichterlaaie zetten, zijn typevoorbeelden van wat je zou kunnen omschrijven als “Disneyfication” waarbij de makers zich op een verkeerde manier richten op een jong en mainstream publiek.

De film probeert de trouwe fans wel op hun wenken te bedienen, maar dan eerder aan de hand van fan service en nostalgie. Blijf je echter hetzelfde paadje bewandelen, gaat er onvermijdelijk een vermoeidheid ontstaan. Bovendien steken ook hier plotgewijs de echo’s van The Empire Strikes Back en Return of the Jedi de kop op, al weet Johnson de film toch voldoende een eigen identiteit te geven. Maar dat voorkomt niet dat enkele van de grootste zonden in de film gemaakt worden op het narratief niveau.

In The Force Awakens, riepen schrijvers Abrams en Kasdan, enkele intrigerende vragen op. Wie zijn Rey’s ouders? Wie is Supreme Leader Snoke? Wat is er gebeurd tussen Luke en Ben? Wie zijn de Knights of Ren? Waarom is Luke op zoek gegaan naar de eerste tempel van de Jedi? Al deze vragen worden in The Last Jedi doodleuk van de tafel geveegd, alsof Johnson geen idee had wat ermee aan te vangen. De vragen rond Rey en Ben/Luke worden zelfs op de meest banale en nietszeggende manier beantwoord. Bovendien zijn er enkele tenenkrommende scènes, waaronder een opvallend moment met Leia, dat je je afvraagt hoe de makers die in godsnaam konden bedenken, laat staan in de definitieve cut bewaren..

Gelukkig valt er toch ook wat goeds te vertellen. Op Johnsons regie valt niet aan te merken. Hij tovert tal van adembenemende en memorabele momenten op het scherm. Tijdens de actiescènes jaagt de adrenaline door je lijf en zit je vaak op je puntje van je stoel. Dit vooral tijdens de strijd met de elitewachters van Snoke en de finale confrontatie, beiden bezwerend in beeld gebracht. Bovendien klonk de muziek van John Williams zelden zo bombastisch en mysterieus. Star Wars: The Last Jedi staat dus garant voor een audiovisueel spektakel, maar of dit de film is die de fans van het eerste uur verdienden, valt te betwijfelen.