Sing Sing

Deze low-budget Amerikaanse productie focust op de kracht van rehabilitatieprojecten voor gevangenen. In Sing Sing leren we de deelnemers kennen aan een theaterproject in een zwaar bewaakte instelling. Bijna alle personages worden door echte gevangenen gespeeld.

Colman Domingo, die voor deze vertolking een oscarnominatie kreeg, speelt de gecultiveerde aanvoerder van deze bende. Er zit een zekere zelfgenoegzaamheid in het personage - of ligt dat enkel aan de acteur? - waardoor je aanvankelijk de weerstand begrijpt van het nieuwste lid van de groep, Divine Eye. De andere deelnemers zijn echter stellig: toneel heeft hun leven veranderd.

Er gaat iets ontegensprekelijk pakkend uit van de oprechtheid en welgemeendheid waarmee de groepsleden zware theaterteksten doorgronden en met elkaar vertrouwelijkheden delen. Maar Sing Sing hamert wel erg sterk op die zelfreflectie als scenariogegeven waardoor ook wat eentonigheid binnen sijpelt. De personages bevatten ook weinig verrassingen.

Een uitgesproken humanistische kijk op de kracht van rehabilitatie

De nadrukkelijkheid waarmee een catharsis wordt nagestreefd, maakt deze uitgesproken humanistische film uiteindelijk zelfs wat drammerig. Gelukkig schuwen de makers sentiment en aangedikte dramatiek wanneer de protagonisten blijk geven van het louterende effect van het project. Wanneer de vrijheid dan toch aan de horizon lonkt, krijg je als kijker een geloofwaardige indruk van wat dat doet met een mens.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de