Shrek

Dreamworks, de nog vrij jonge filmfabriek die door Steven Spielberg en Jeffrey Katzenberg geleid wordt, deed ons enkele jaren geleden al verstomd staan met hun eerste computer-generated animatiefilm ?Antz?. Niet alleen omdat de verbluffende techniek voor nooit eerder geziene beelden zorgde, maar ook omdat het op het eerste zicht voor kinderen bestemde verhaaltje zoveel dubbele bodems bevatte dat volwassenen er eigenlijk meer plezier aan beleefden. De Disney-traditie werd doorbroken met minder gemoraliseer en meer binnenpretjes.

?Antz? was dan ook een heel stuk beter dan Disney-concurrent ?A Bug?s Life?, die enkele maanden later verscheen. Voor hun volgende film in dit genre gingen de Dreamworkers het nog verder zoeken. Met de verfilming van de in Amerika razend populaire avonturen van Shrek, een groen monster, waagden ze zich aan veel menselijkere personages wat nog meer perfectie vereiste. Men zou er naar streven huid, haar en kleding zo realistisch mogelijk te maken, maar zonder dat je vergat dat dit een animatiefilm was (i.t.t. b.v. ?Final Fantasy: The Spirits Within?, waarin de personages fotorealistisch gecreëerd werden). Dat is hen aardig gelukt. ?Shrek? verbaast je constant door de sterke animatie, maar de personages zijn zo speels en origineel dat je maar al te goed beseft dat je in een sprookje zit.

Want hoe onconventioneel ook, dat is wat Shrek is en blijft: een sprookje. De tirannieke Lord Farquaad dumpt op een dag alle sprookjesfiguren uit zijn rijk in een diep in het woud gelegen moeras. Dat is helemaal niet naar de zin van Shrek, een humeurig groen monster dat liefst alleen wil gelaten worden en het dus wel zonder dwergen en Pinokkio?s kan stellen. Hij gaat zijn beklag doen bij de machtsgeile Lord, die met hem een deal sluit. Als Shrek zijn aanstaande bevrijdt uit een door een draak bewaakt kasteel, krijgt hij zijn moeras terug. Voor Shrek is dit, met behulp van zijn taterzieke ezel, een makkie, maar de prinses is wel bijzonder charmant en Shrek ziet haar eigenlijk zelf wel zitten. Maar als groot lelijk wezen denkt hij geen schijn van kans te maken.

Het tot leven brengen van deze grappige personages is één van de sterkste punten van ?Shrek?. Niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk is Shrek een driedimensioneel figuur. We leren hem eerst kennen als een vrolijke, winden latende kerel, maar algauw blijkt dat hij zichzelf tot eenzaamheid veroordeelde omdat hij zo lelijk is. Bezoekers zijn niet welkom, maar diep in zijn hart zou de naar affectie hunkerende Shrek eigenlijk niets liever hebben dan wat vrienden om zich heen. Net als de kippen uit ?Chicken Run?, roept hij zoveel sympathie op dat je bijna vergeet dat hij maar een animatiefiguur is. Shrek is gewoonweg een onweerstaanbaar personage.

Niet alleen de animatie en het scenario zorgen hiervoor. De stem van Mike Myers draagt hier zeker ook toe bij. De andere acteurs leveren eveneens prachtig werk. John Lithgow is uitstekend als de duivelse lord, en Eddie Murphy perfect als de eeuwig babbelende Donkey. Cameron Diaz is als prinses vooral erg goed omdat het (volwassen) publiek weet hoe zij eruitziet, en die uitstraling op haar personage gaat projecteren, waardoor het maar al te goed te begrijpen is waarom Shrek voor haar valt.

Maar daarnaast is er ook het verhaal. Boordevol hilarische scènes, zowel subtiele als platvloerse humor, met talloze verwijzingen naar andere films en situaties uit het dagelijks leven (een gevecht met ridders in de stijl van het ?American Wrestling?, de drie biggetjes die breakdancen, Assepoester en Sneeuwwitje die vechten om een bruidsboeket, Robin Hood die enkel van bil wil gaan), een heerlijke mengeling van stijlen en genres. In combinatie met een (voor een animatiefilm) hoogst ongewone soundtrack (met b.v. John Cale, eels en The Proclaimers), levert dit een grandioze, uiterst genietbare mengelmoes op, die je, evengoed als volwassene, anderhalf uur doet gieren en brullen, maar ook vertedert. De magie van de cinema werkt des te sterker bij dit moderne sprookje.

Natuurlijk is Shrek niet perfect. Hoe ?echt? elke bloempje en blaadje ook mag wezen, de ?gewone? menselijke personages zijn toch nog erg houterig in bewegingen en dit stoort wel eens. Ook is het verhaal al bij al wat licht, en ergens heb je toch het gevoel dat het nog iets meer mocht zijn. Misschien mocht de film zelfs wat langer zijn dan de obligate 90 minuten. Maar ja, less is more, en voor een zeldzame keer smeken we dan ook nu al om een sequel!

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de