Rosetta

Rosetta van de gebroeders Dardenne zorgde op het filmfestival van Cannes 99 voor een ware schokgolf binnen dit afgeborstelde wereldje.. helemaal tegen de verwachtingen in ging de prijs voor beste vrouwelijke vertolking naar Emilie Dequenne (Rosetta).. Tot daar aan toe maar toen Rosetta dan ook nog de Gouden Palm kreeg was het hek van de dam.

Rosetta is in de eerste plaats een "wakker-schud-film". Je hebt een film als Rosetta nodig om te beseffen hoe weinig je échte mensen op het witte doek te zien krijgt. Niet de afgeborstelde knappe dames en heren van de Hollywoodstudios maar echte mensen met puistjes, verkleurd haar, niet opvallend knap maar ook niet opvallend lelijk.. gewoon echt.

Ook heeft Hollywood ervoor gezorgd hoe zeer we in clichés denken. Nooit kan een verhaal zomaar erg zijn, zonder echt een duidelijke, liefst eenmalige, dramatische gebeurtenis. Zo bleef ik maar denken dat Rosetta wel verkracht zou worden.. Dat hoorde bijna zo..

Eveneens valt op hoe fel we aan onze luxe zijn gehecht.. wanneer we Rosetta zien grabbelen in de grond met een lepel of vissen met een kapotte fles of met haar moeder in een veel te kleine stacaravan samen hokt.

Rosetta herinnert ons eraan dat vrijwel voor onze deur mensen echt vechten om een baantje en dat zelfs dat geen werk garandeerd.

Rosetta is geen leuke film, ook geen weenfilm, het is een harde film. Verwacht niet nog een gezellig avondje na afloop. Bij de aftiteling zei het cinemapubliek geen woord en als ze iets zeiden was het op fluistertoon. Zegt dat al niet voldoende.

Frank Moens Helemaal (niet) akkoord? Lees de