Pudor

Goede en slechte tijden maken deel uit van het leven. In het gezin van Alfredo (Nancho Novo) en Julia Ramos (Elvira Minguez) lijkt de wet van Murphy wel van kracht. Pudor start met een reeks fel belichte ziekenhuisscènes. Er is slecht nieuws op komst. In het verhaal dat volgt, zal elk gezinslid zijn of haar portie ongeluk voorgeschoteld krijgen. Dood, ziekte, seksuele oriëntatie en verlangens, obsessies, groot worden, de laatste episode van het leven invullen: het zijn de thema?s waarmee de personages worstelen. Hoe ze dit doen en welke emoties ze doormaken wordt duidelijk in deze diepgravende Spaanse prent. Alomtegenwoordig is de pudor of de ingetogenheid, de terughoudendheid. Het lijkt wel of elk gezinslid in een luchtbel belandt. Bepaalde hindernissen moet men nu eenmaal willens nillens alleen nemen. Hoe goed men ook omringd is.

Het scenario is van de hand van Tristán Ulloa. Hij is vooral bekend van zijn hoofdrol in Lucía y el Sexo, maar in Spanje speelde hij al in een aantal populaire televisiereeksen. Samen met zijn broer, de regisseur David Ulloa, was hij na het lezen van een roman van Santiago Roncagliolo ervan overtuigd het type verhaal te hebben gevonden om naar het doek te vertalen. Het boek handelt over ingehouden gevoelens, familiegeheimen en het onvermogen om te communiceren uit angst om afgewezen te worden als men zijn meest intieme gedachten zou delen. Die intieme remming fascineert het duo mateloos. De gebroeders Ulloa kozen een gezin als model voor hun psychologische studie. Het is hun eerste langspeelfilm.

De inleidende scènes waarin de grootmoeder in haar ziekenhuisbed -ondanks een reanimatiepoging- overlijdt, wordt gefilmd vanuit het oogpunt van haar 7-jarige kleinzoon Sergio. Deze gebrilde jongen is een goede keuze van de regisseurs. Sergio zorgt naast de figuur van de grootvader voor een lichtvoetige noot tussen de observaties van de andere gezinsleden. Zijn geworstel heeft te maken met het geloof in geesten, de fascinatie voor robots en zijn onwennigheid in het omgaan met een assertieve klasgenote. De inwonende bejaarde vult zijn avonden met stiekem softporno te bekijken en neemt zelf het besluit om naar het rusthuis ?Mijn Beste Jaren? te verkassen. Daar heeft hij immers reeds een besje op het oog. De andere personages zijn in het scenario even zorgvuldig uitgewerkt. De dochter is verliefd op een meisje. Moeder Julia is de steunpilaar van het gezin, maar ze is ook het noorden kwijt. Haar verlangens en verdriet verwerkt ze echter buitenshuis. Haar echtgenoot zit in het lastigste parket. Zijn angst als gevolg van slecht nieuws is bijna tactiel door de flash forwards waarin hij zijn toekomst somber inziet.

Dit is ondanks het lichtvoetige opzet geen erg opbeurende film. Pudor laat ons via het gezin Ramos stilstaan bij onze eigen remmingen. Ondanks de overtuigende acteerprestaties, veel goed gekozen stiltes, de originele invalshoek van de scenarist, het schitterende camerawerk en de regie van de broers Ulloa blijft Pudor toch het soort film dat zwaar op de maag ligt. Met het ongeluk waarmee de personages te maken krijgen is naar onze smaak net iets te kwistig omgesprongen.

Vera Bras Helemaal (niet) akkoord? Lees de